*Bonk*

Ik vang het balletje weer op, om hem vervolgens weer tegen de muur te gooien

*Bonk*

Het balletje belandt weer tegen de muur

*Bonk*

Ik verveel me stierlijk, zonder doel werp ik al een half uur een balletje tegen de muur aan. Eigenlijk had ik een date vanavond, ze is een model, maar de date heb ik afgezegd. Dat is een van mijn gewoontes die mij vele potentiele liefdes heeft gekost, wanneer het te dicht in de buurt komt van een relatie raak ik in paniek. Dan vrees ik voor mijn vrijheid en scherm ik mezelf van haar af. Uit schuldgevoel maak ik dan altijd nieuwe afspraken, maar ook deze kom ik nooit na. Vaak eindig ik dan hier, alleen op mijn bed terwijl ik uit verveling met mijn bal speel. Ondertussen stel ik mezelf dan gerust met het idee dat niemand toch iets wilt met een cynische in een god-complex verwikkelde narcistische zak.

*Bonk*

‘’Of is dit weer dat zelfmedelijden waar Lotte het over had?’’

Sinds ik terug ben gekomen van Lotte achtervolgt het woord ‘’Zelfmedelijden’’ mij. Ik kan er niet aan ontkomen, het volgt me, het stalkt me, het jaagt me op.

‘’Ben ik hierin veranderd? Ben ik een zelfmedelijden verzonken mislukking geworden? Is dit waar ik te blind voor was, hetgeen dat Lotte in me zag?’’

*Bonk*

‘’Nee dat is niet, ik ben een zak. Een egocentrische lul die eindelijk zijn ware aard accepteert. Niets meer, niets minder. Ik hoef niet te horen dat ik het niet ben. Ik heb mezelf al eeuwen proberen te overtuigen dat ik een goed persoon ben en dit heb ik nu opgegeven. Want wat ik ook doe, met wie ik ook ben, vroeg of laat verander ik toch in de egocentrische, emotieloze lul die ik jaren heb proberen te verbergen. Nu verstop ik hem niet meer, ik zeg gewoon wie ik ben. Het is geen zelfmedelijden maar zelfkennis.’’ 

Vandaag ben ik weer dat grijze emotieloze wolkje dat zich mee laat sleuren in de drukte van de wereld. Zo emotieloos dat niks anders mij vermaak geeft dan met het balletje werpen

*Bonk*

Ik heb muziek opstaan, hoewel het normaal een hulpmiddel is om me in een bepaalde bui te krijgen, heeft het vandaag geen effect. Ik heb geprobeerd om een nostalgisch gevoel op te roepen maar dit had geen effect, daarna probeerde ik vrolijkheid, woede, somberheid, ik probeerde zelfs mezelf te laten huilen maar dit waren allemaal gefaalde pogingen.

‘’Ik haat het als ik zo ben’’

Nu lig ik maar op mijn bed, de uren aan het aftellen totdat ik kan slapen.

‘’Nog twee uur’’ mompel ik.

Op zulke momenten wens ik dat ik dood was, niet zozeer omdat ik het leven zo erg haat maar om de rust te krijgen die erbij komt kijken. Ik heb geen doodswens, ik heb geen levenswens, ik heb een wens naar rust en simpliciteit.

*Bonk*

Maar misschien moet ik daarvoor een ander persoon zijn en zit de complexiteit en onrust in mijn persoonlijkheid verwerkt.

Mijn deur gaat open. Ik zie mijn moeder in de deuropening staan. Het was me even ontgaan dat ik met andere mensen woon.

‘’Kan je daarmee ophouden, Bob?’’

‘’Sorry, moeders’’ antwoord ik.

De deur gaat weer dicht en ik gooi het balletje nogmaals, dit keer vang ik hem niet op. Het balletje rolt over de vloer totdat het uiteindelijk tot stilstand komt tegen de gesloten deur.