2.3 Waarom staar je mij aan?

Photo by Alex Hutchinson

Scroll this

Ik stak een sigaret op, nam een hijs en drukte de bel in. De bel galmde diep door het huis en een paar seconden later hoorde ik Mia’s voetstappen naar de deur toekomen. De sigaret stopte ik opnieuw tussen mijn lippen en ik begon me af te vragen wat ik hier deed.

De dagen begonnen steeds sneller te passeren, de nachten werden steeds langer en mijn herinneringen werden met de dag vager. Ik wist dat het slecht met mij ging maar op dat moment wilde ik het nog niet toegeven. Ik dacht dat ik er zelf uit wist te komen zonder dat ik zwak hoefde te zijn.

Want ik kon niet zwak zijn.

Met een klein grijnsje opende Mia de deur.

‘’Hoi.’’

‘’Hey.’’ Zei ik terwijl ik nog een hijs van mijn sigaret nam.

‘’Wat zie jij er vertieft uit, Bob.’’

‘’Oooh, please. Dont stop the sweet talk.’’

‘’Nee maar, gaat het wel goed met je?’’

‘’Wel als je me uit deze kou verlost.’’

Met een keurende blik keek ze naar mijn sigaret.

‘’Wil je dat kankerstokje van je eerst even uitmaken?’’

‘’Oowh, yeah right.’’

Ik gooide de sigaret op de grond en liep naar binnen. Het appartement zag er luxe uit, in de woonkamer hing een belachelijke grote tv en in de keuken stond zelfs een aparte wijnkoeler.

‘’Wow shit. Is dit allemaal van jou?’’

Mia begon te lachen.

‘’Nee, ik pas alleen maar op dit appartement. Diegene van wie dit is, is op reis. Hij zit ergens in Columbia ofzo.’’

‘’Is hij een drugsdealer?’’

‘’Zou heel goed kunnen. Ik heb het eigenlijk nooit gevraagd, ik wilde het hele idee van deze gratis luxe niet verpesten.’’

Mia liep direct door naar de keuken.

‘’Rood of wit?’’ vroeg ze toen ik mijn jas op de bank gooide.

‘’Huh?’’

‘’Wijn. Lust je rode of witte wijn?’’

‘’Doe maar rode.’’

Met de gevulde wijn glazen en een fles wijn kwam ze teruggelopen, het viel me toen pas op dat ze een strakke blouse aanhad die duidelijk maakte dat ze grote borsten had. Ze zette de glazen op tafel, ging zitten en nam direct een slok rode wijn. Ik begon haar leiding te volgen en pakte een wijn glas en nam er een slok uit. Ondertussen begon ik me weer af te vragen waarom ik hier was.

Waarom ik Mia had gebeld.

Was het dat ik onbewust Mia wilde vertellen over de zelfmoord? Of was ze niets minder dan een goedkope afleiding zodat ik mijn eigen tirannie kon ontwijken?

Of dacht ik dat ze mijn situatie zou kunnen begrijpen?

‘’Bob, je staart me aan.’’ Zei ze met een licht ongemakkelijke toon.

‘’Owh, sorry.’’

‘’Wat zag je?’’

‘’Hoe bedoel je?’’

‘’Je moest iets aan mij gezien hebben, anders zou je me niet aanstaren.’’

‘’Je ziet er schattig uit als je een slok neemt.’’

Voor een seconde keek ze nadenkend om zich heen maar al snel keerde ze haar gezicht terug naar mij en zei met een klein grijnsje: ‘’Dankje.’’ Opnieuw zette ze het wijnglas op haar lippen maar voordat ze een slok nam keek ze me aan.

‘’Je gaat me niet weer aanstaren, he.’’

‘’Ik zou niet durven.’’

‘’Maar, Bob…’’ Zei ze terwijl ze de slok nam. ‘’Wat is er aan de hand?’’

‘’Niets? Hoe bedoel je.’’

‘’Kom op, joh. Ik kan gewoon aan je zien dat er iets is, anders zou je hier nu niet zijn en zou je mij al helemaal niet hebben gebeld.’’

‘’Mag ik niet gewoon spontaan genieten van jouw gezelschap?’’

Zonder ook maar een woord te gebruiken begon Mia mij aan te staren. Op het begin probeerde ik het te negeren maar langzaam kon ik het niet meer aan. Met een zucht keek ik haar aan, ik wist dat ze iets in mijn ogen zag veranderen want haar koude staar veranderde direct in een warme, bezorgde blik.

‘’Ik weet niet waarom ik jou dit ga vertellen want eigenlijk ken ik je helemaal niet en een klein stemmetje vertelt mij dat ik jou eigenlijk ook niet moet vertrouwen. Maar om de een of andere redenen wil ik het gewoon een keer de wereld ingooien om mijn last te verlichten. So consider yourself lucky.’’

Ik pakte mijn wijnglas, dronk hem leeg en vulde hem opnieuw met de fles. Dat glas dronk ik leeg en toen vertelde ik het haar. Ik vertelde haar alles tot de bloederige details, de verknipte dromen en mijn verkruimelde mentale staat. Tijdens het verhaal sprak ze geen woord uit, het enige wat ze dacht zat in haar bezorgde ogen verstopt.

Aan het einde van het verhaal verwachtte ik dat ze me zou vertellen hoe erg het allemaal was en dat het wel goed zou komen maar toen ik eenmaal stopte met praten bleef ze mij woordeloos aan staren. Het enige dat veranderde was de blik in haar ogen.

Langzaam leunde ze naar voren en ik zag dat haar ogen langzaam sloten. Mia gaf me een kus op mijn lippen, ging op mijn schoot zitten en begon verder te zoenen.

Met een zucht verloste ik me van haar zoen.

‘’Wat is er?’’ vroeg Mia met een licht beledigde toon.

Voor een seconde keek ik haar aan, volgens mij kon ze mijn twijfel zien omdat ze zonder verder iets te zeggen van mijn schoot af wilde gaan. Met mijn arm duwde ik, om te voorkomen dat ze van mij af ging, haar lichaam tegen de mijne aan en zoende haar.

Waarom kon het leven niet voor een keer logisch zijn.

Vorige post Volgende post

2 Comments

Submit a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.