3.24 Ga door. Noem me een loser.

Photo by Gerald Larocque.

Scroll this

We zaten in de grote achtertuin van de ouders van Damian. Ook al was het feest eigenlijk binnen, vormden wij samen ons eigen kleine feestje buiten. Ik zat met Brit, Katie en Giovanni in een cirkel.  

In het midden stond een kleine vuurkorf en Giovanni en Katie zaten samen op een metalen schommelbank half te knuffelen. Hun handen glibberden als slangen over elkaars lichamen en met mijn bezopen kop hield ik elke beweging nauwlettend in de gaten.  

Ik stak een sigaret op terwijl Brit met haar hand over mijn rug wreef. 

Ergens hoopte ik dat Katie het zou zien. 

Ergens hoopte ik dat ze jaloers zou worden. 

Maar tegelijkertijd borrelde er een gevaarlijke dosis van zelfhaat in mij, alleen om het feit dat ik Brit gebruikte om Katie jaloers te maken.  

Ik nam een slok van mijn glas whisky. 

‘’Trouwens, Katie. Ik moet je nog wat vertellen.’’ 

‘’Wat is er, Bobje?’’ 

‘’Ik heb een baan.’’ 

Enthousiast schoot Katie uit de armen van Giovanni. 

‘’Meen je dat?”’ 

‘’Yes ma’am.’’ 

‘’Wat voor iets?’’ 

‘’Bediening in een restaurant.’’ 

‘’Welk restaurant? Dan komen Giovanni en ik een keer eten.’’ 

Ik krabde met mijn hand achter mijn oren terwijl ik Giovanni aankeek. De spanning tussen hem en mij werd na elk drankje groter. Misschien kwam het door de alcohol of misschien omdat we elkaars aanwezigheid zo lang moesten tolereren maar aan zijn blik te zien, wilde hij mij weghebben. 

En ik hem. 

‘’Is het erg dat ik eigenlijk niet weet hoe het heet?’’ 

Katie moest lachen. 

‘’Is ook weer typerend voor jou, hè.’’ 

Ik haalde mijn schouders op terwijl ik de stille blik van Giovanni in mijn gezicht voelde brandde. De combinatie van zijn eeuwige stilte en de low-key kwaadaardige blik maakte mij paranoïde. Hij zou een zet gaan maken. Dat was duidelijk. 

Maar wanneer en hoe was onduidelijk.  

Opnieuw nam ik een hijs van mijn sigaret en keek Katie weer aan. 

‘’Ik weet tenminste waar het is.’’ 

Ze lachte kort en keek toen weer doelloos in de flikkering van het brandende hout.  

‘’Je moet mij trouwens nog vertellen waarom het over is met Mia.’’ 

Voor een seconde lachte ik naar mijn bierflesje, keek op en zei: ‘’Het klikte niet echt tussen ons.’’ 

‘’Goh!’’ Zei Katie ‘’Dat mens was psycho, eigenlijk zijn de meeste meisjes waar jij iets mee doet psycho.’’. Vluchtig keek ze naar Brit. ‘’Ik hoop voor jou dat de schoonheid naast je geen psycho is.’’ 

‘’Daar moet Bob nog achter komen. Hij heeft gelukkig nog niets door.’’ Voegde Brit er snel aan toe terwijl ze weer over mijn rug begon te kroelen.   

Katie keek mij en Brit aan en diep in haar ogen zag ik, althans dat dacht ik, een klein beetje jaloezie. Uit het niets vloog ze van de schommelstoel en zei: ‘’Sorry jongens, maar ik moet echt al een half uur plassen. Ik kan het niet meer ophouden.’’ 

Ze keek naar Brit en vroeg: ‘’Loop je even mee?’’ 

Vragend keek Brit naar mij, alsof ze toestemming wilde. Ik knikte maar naar haar en binnen een paar seconden waren ze weg. Toen ze eenmaal door de deur waren liep ik zonder iets te zeggen richting het huis. 

‘’Je gaat haar nooit krijgen, Bob.’’ Hoorde ik Giovanni achter me zeggen. 

Ik stopte met lopen. 

‘’Het zal niet lang duren voordat ze realiseert wat voor gast jij bent.’’ 

Giovanni stond op uit de schommelstoel en liep richting mij. 

Ik draaide me om en keek hoe Giovanni, semi-intimiderend naar mij toe kwam gelopen. 

Hij haalde zijn schouders op. 

‘’Weet je wat het is, Bob. Katie gelooft toch geen woord meer van wat er nog uit jou komt. En dat is allemaal je eigen schuld.’’ Er verscheen een lach op zijn gezicht. ‘’Ik hoef niet eens mijn best te doen om jou uit haar leven te krijgen. Jouw eigen gedrag zorgt daar wel voor.’’ 

Ik gooide mijn sigaret op de grond en stak een nieuwe op. 

‘’Zij begint eindelijk zelf ook in te zien dat jij alleen maar problemen voor haar veroorzaakt. Je voegt niets aan haar leven toe, alleen maar drama door jouw zelfmedelijden en gezeik.’’  

De lach op zijn gezicht werd groter. 

‘’Je zal nooit geloven wat ze laatst tegen mij zei Bob. Ze vond je een loser. Een loser, Bob. En dat waren haar woorden, niet de mijne.’’ 

Ik grinnikte voor een seconde. 

‘’Ze zal niet de enige zijn die dat vindt.’’ 

‘’Maar het mooiste van allemaal is dat je net, zo trots als een pauw, haar gaat vertellen dat je eindelijk eens een baantje hebt gekregen. En ze reageerde wel enthousiast voor jou, maar diep van binnen vraagt zij zich af wanneer je dat weer gaat verneuken.’’ 

Ik nam een hijs van mijn sigaret en hield hem tussen mijn duim en wijsvinger vast. 

‘’Ze heeft jou zo laag zitten dat het niet meer uitmaakt wat je tegen haar zegt. Shit, ik kan gewoon tegen jou bekennen dat ik nog steeds die fucking lijst heb. En dit ga je leuk vinden, ik heb Katie er twee keer opgezet. Wat heb je daarop te zeggen, Bob? Heb je hier geen gevatte comeback voor?’’ 

Ik drukte met mijn vingers op de filter van de sigaret, nam een hijs en blies de rook uit in Giovanni zijn gezicht. Ondertussen dacht ik na. Het was niet de eerste keer dat iemand mij een loser noemde en ik wist zeker dat het ook niet de laatste keer was.  

‘’Heb ik je eindelijk stil gekregen? Wauw, je bent echt een …’’ 

Met een woeste beweging onderbrak ik Giovanni zijn zin en drukte de sigaret uit op zijn borstkas. Er kwam rook van hem af en ik rook een combinatie van verbrand vlees, stof en tabak. Ik bleef de sigaret al draaiend tegen zijn borstkas houden terwijl we beide schrokken van mijn roekeloze actie.  

In Giovanni zijn ogen zag ik een combinatie van verbazing en angst verschijnen terwijl hij het uitkrijste van de pijn.  

Wat een mooi geluid was dat. 

Vorige post Volgende post

1 Comment

Comments are closed.