Hey guys,

Voordat je mag beginnen aan deel 5, val ik jou allereerst lastig met wat nieuws.

Voortaan kan je mij ook volgen op Instagram in het engels.

Klik hier voor het account, thanks.

-Bob

————————————————————————–

Alhoewel de herfst was begonnen en de zon steeds verder weg ebde leek hij feller te schijnen dan ooit tevoren. Sinds een lange tijd was ik blij. Gelukkig, volgens mij. Damian was ondertussen aan zijn studie begon en zoals verwacht, had hij plotseling veel minder tijd om te drinken. Maar dat maakte niet uit, aangezien dingen met Katie goed gingen. Ik woonde praktisch gezien bij haar en was nog maar zelden bij mijn ouders. 

Ik was zelfs gezwicht om te stoppen met roken. 

En wonder boven wonder, lukte het ook nog. Op dat moment had ik al drie weken geen sigaret aangeraakt en de behoefte was er ook niet meer. Katie nam de leiding voor beiden onze levens en langzaamaan begon ik steeds optimistischer te worden. Ik kreeg er vertrouwen in dat wanneer Katie aan het roer bleef, onze levens de goede kant op zouden gaan. 

Ook al was het nieuwe schooljaar alweer begonnen, ging ik er steeds vaker over nadenken om weer te gaan studeren. Niet voor mezelf, maar voor Katie. Ik wilde voor haar niet de gast met verloren potentie zijn, maar iets of iemand waar ze trots op kon zijn. 

Waar ze op kon vertrouwen. 

Dus langzaam maar zeker begon ik mijn toekomst te plannen. 

Wat ik wilde gaan doen. 

Wie ik wilde worden. 

En waar ik wilde gaan eindigen. 

De wereld leek plotseling niet meer de duistere hoop-verslindende demoon die ik altijd voor ogen had gehad. Het werd langzaam een plek vol opties en happy endings. Ook al voelde dit nieuwe perspectief vreemd aan en was er de groeiende angst dat ik mijn eigen identiteit opgaf, wist ik dat ik dit moest doen. 

Om Katie niet te verliezen. 

En om dat gevoel niet te verliezen. 

Het leek zowaar of ons leven beland was in een goedkope happy ending van een middelmatige romcom. De wolken in de lucht waren verdwenen en drama werd een onbekend woord. 

Een fenomeen van een ver, donker verleden. 

Maar tegelijkertijd waren er bepaalde dingen van Katie die ik niet helemaal niet kon plaatsen. Voorheen was ik er nooit tegen aan gelopen maar nu zag ik haar elke dag, in elke staat en op elk moment. 

En vragen kwamen boven water. 

Op dat moment zat ik samen met Katie op de bank. Het was zondagochtend en we hadden beide een lichte kater van een avond die we eigenlijk rustig zouden doorbrengen.  

De lege flessen rode wijn stonden nog steeds om ons heen, als een herinnering van de voorgaande avond.  

Zij lag met haar hoofd op mijn schoot terwijl we een willekeurige serie op Netflix aan het kijken waren. Bijna een maand lang was ik elke dag in dit huis en het begon me op te vallen, dat naast mijn aanwezigheid er niemand anders woonden. 

Geen ouders, die het huis betaalden. 

En ook was er geen enkel spoor van een zus. 

Die fucking zus. 

Het zat mij al weken dwars maar ik vroeg er nooit naar. Puur om de dingen te houden hoe ze liepen, want ik wist wanneer ik ernaar ging graven, de hele relatie met Katie zou veranderen. 

En daar was ik nog niet klaar voor. 

En daar waren wij nog niet klaar voor. 

Dus ik deed net alsof ik er niets van afwist. 

Maar stiekem knaagde het aan mij, als een bacterie die zich rap vermenigvuldigde binnen mijn systeem. Het idee dat ik een relatie met iemand had die ik eigenlijk helemaal niet kende werd groter. In de realiteit kwam Katie steeds dichterbij maar in mijn hoofd werd ze tegelijkertijd ook onbekender.  

Op sommige momenten wist ik precies wat ze wilde, wat ze dacht. Maar op andere momenten was ze een van de grootste mysteries op aarde en waren haar beweegredenen onbekend en onverklaarbaar.  

Maar goed, misschien was dat ook mijn eigen tekortkoming.  

De wanhopige behoefte om alles te begrijpen, om het onverklaarbare te kunnen verklaren. 

Met een gaap rekte Katie zich plotseling uit. Haar boezem sterk omhoogstekend. Ik keek omlaag en al snel porde Katie me in mijn buik. 

‘’Mijn ogen zitten niet daar, Bobje.’’ 

‘’Ik vond het plotseling al raar dat je zulke mooie ogen had gekregen.’’ 

Als reactie daarop porde ze mij opnieuw. 

‘’Je kan af en toe ook een lul zijn, hè.’’ 

‘’Hé.’’ Zei ik ‘’Het was wel een compliment.’’ 

‘’Dat mijn tieten mooie ogen zijn?’’ 

‘’Uehm…’’ zei ik bedenkelijk. ‘’Ja.’’ 

‘’Lekker logisch.’’ 

Lachend keek ik Katie aan terwijl ze haar aandacht weer op de tv richtte. 

‘’Ik neem het trouwens terug.’’ 

‘’Dat mijn tieten mooi zijn?’’ 

‘’Nee.’’ Reageerde ik snel. ‘’Dat je ogen niet mooi zijn.’’ 

‘’Probeer je me weer in bed te krijgen, Bob? Want daar is de laatste tijd niet veel voor nodig.’’ 

‘’Ieeel.’’ Antwoordde ik. ‘’Ik wacht tot het huwelijk voordat ik het bed met iemand instap.’’  

Katie liet een luidde lach los. 

‘’Geloof jij jezelf, schat?’’ 

‘’Maximaal 10% van de tijd.’’ 

En zo ging het voor een poosje. Het leven was plotseling simpel geworden. Op sommige momenten zelfs saai, maar na alles van het afgelopen jaar, genoot ik daar juist van. 

Het was een periode waar saai goed was. 

En simpliciteit een religie.

 

Deel 4 Volgende post