Katie kwam thuis. The Band – Greatest Hits speelde af op Damian zijn platenspeler. Ik zat tevreden in de tuin met enkel mijn onderbroek aan en een sigaret tussen mijn lippen. Met water en geen alcohol. Ik hoorde de voordeur sluiten en begroette Katie. Ze zei niets terug. Met een vragende blik keek ik achterom en zag hoe ze met zenuwachtige bewegingen haar tas neerzette en schoenen uitdeed.
‘’Hoe gaat het met je scriptie, schat?’’ vroeg ik in de hoop dat haar timiditeit weg zou gaan.
‘’Goed.’’ Klonk het afwezigheid.
Ondertussen liep ze naar de tuindeur, haar ogen leken gebrand door een woeste vlam van twijfel.
‘’Bob.’’ Zuchtte ze met dezelfde twijfel uit, maar haar toon verraadde dat ze haar keuze al had gemaakt. ‘’Ik moet je wat laten zien.’’ Na die woorden groeide de zenuwen in mijn buik. Was dit eindelijk het moment? Was vandaag onze houdbaarheidsdatum gepasseerd? Kut. Nee. Katie. Doe het niet. Ik wil het niet zien. Laat me nog niet los. Nu nog niet, alsjeblieft Katie. Laat het niet zo zijn, laat mij nog even genieten, laat mij nog even in illusie leven. Morgen, morgen mag je het doen, morgen mag je de beul van onze relatie zijn want ik heb het verdiend, ik begrijp het. Laat voor nu even die bijl staan en geniet van deze dag met mij, de zon schijnt, er is geen wolkje aan de lucht en vandaag voel ik me weer beter. Lieve Katie, mijn Katie, morgen geef ik jou mijn mea culpa, dus wees alsjeblieft vandaag nog mijn schatje.
Ditmaal was ik diegene die vol twijfel met haar meeliep. Ik nam plaats aan de eettafel terwijl ze haar laptop uit haar tas pakte. Ze opende haar laptop en direct verscheen de website van het Eindhovens Dagblad. Ze draaide het scherm mijn kant op zodat ik het kon lezen maar ze stopte in het midden.
‘’Ik weet niet zeker of ik je dit moet laten zien, Bob. In alle oprechtheid worstel ik de hele dag al hiermee maar ik wil eerlijk tegen je zijn, geen geheimen voor je hebben. Dus als je dit leest, word alsjeblieft niet boos, ga jezelf niet verrot drinken, maar praat er met mij over, oké?’’
Inwendig lachte ik na haar dialoog. Geen geheimen. Katie had meerdere geheimen maar ik wist dat dit niet de setting was om dit omhoog te brengen. Waarna ik maar zei: ‘’Wat is er zo erg dat je zo’n reactie van mij verwacht?’’
Als antwoord draaide ze het scherm om.
Het was een artikel rond de periode van Damian zijn ongeluk.
‘’Man (23) overleden na fataal auto-ongeluk.’’ Stond er in de titel.
‘’Wacht.’’ Klonk er van mijn tong. ‘’Is… gaat dit over Damian zijn ongeluk?’’
Katie knikte.
Ik las het artikel, het was het soort artikel wat ik regelmatig tegenkwam maar dan over ongelukken die ver van mijn bed stonden. Het was moeilijk om te lezen, een klein beetje pijnlijk maar het was niet zo intens als Katie mij liet verwachten.
‘’Dit valt toch mee.’’ Zei ik met enige opluchting.
‘’Ga naar de reacties.’’
Ik scrolde naar beneden. Ook de eerste reacties vielen mee, die zaten vol met medeleven en sympathie totdat er ergens in het midden een reactie stond van Andreetje040. Ooh, Aandreetje040, wat heb jij mij boos gemaakt met jouw ongenuanceerde en beledigende reactie.
‘’Ik heb het ongeluk gezien.’’ Begon de reactie. ‘’Hij sleurde al voor enkele meters over de snelweg. Waarschijnlijk zat hij op zijn telefoon of had hij gedronken. Je weet hoe het met de jeugd van tegenwoordig is, he. Al dat roekeloze gedrag, al die pilletjes en joints. Het was gewoon zijn eigen schuld, zulke jongens horen geen aandacht te krijgen in de krant met hun roekeloze gedrag!’’
Katie haar ogen stonden op mij gefixeerd. Ze was aan het zoeken naar seintjes van woede, verdriet of escapistische neigingen. Ze was me aan het analyseren maar huiverde tegelijkertijd ook een beetje. Op dat moment voelde ik veel. Woede voornamelijk, maar ook frustratie en schuldgevoel. Want Andreetje040 had het helemaal mis. Dit was de grootste vergissing van zijn leven want Damian, mijn beste vriend, die verdiende meer dan een klein artikeltje in de krant. Nee. Hij verdiende een standbeeld, een nationale feestdag, hij verdiende elk stukje van de hemel en meer.
Na het lezen van de reactie wilde ik het liefst de fiets pakken, naar Andreetje040 gaan en haarfijn uitleggen hoe Damian zijn leven meer waard was dan zijn doelloze babyboomer bestaan. Wat wilde ik toch graag tegen hem schreeuwen, hem bang maken zodat hij op zijn knieën zijn excuses zou aanbieden.
Ik schrok van mezelf. Nooit had ik geweten dat ik in staat was om zulke blinde, roekeloze woede te voelen. Misschien wilde Andreetje040 dat ook wel, want als ik schreeuwend en emotioneel hem had opgezocht dan had hij alleen maar extra reden om achter zijn reactie te gaan staan.
Lul.