De druppels water sloegen ritmisch tegen de metalen wasbak. Ondertussen ijsbeerde ik in de onbekende vlaag van de woede door de woonkamer.
‘’Zulke jongens horen geen aandacht te krijgen in de krant met hun roekeloze gedrag!’’ quoteerde ik schreeuwend. ‘’Roekeloos gedrag! Meen je dat Andreetje040, serieus!?’’
Katie keek mij vanaf de eettafel met een verwrongen blik aan. Ook zij had deze woede nooit eerder in mij gezien, zelfs niet toen ik met Giovanni had gevochten. Voor ons beiden was het onbekend terrein waarbij de potentiële gevolgen ook niet duidelijk waren. En dat maakte haar bang. Dat maakte zelfs mij een beetje bang.
‘’Bob.’’ Zei ze in de hoop dat ik rustig zou worden maar ik negeerde haar korte smeekbede.
‘’Hoe kan hij zoiets over Damian zeggen, Katie? Leg het mij alsjeblieft uit! Jij weet ook dat Damian een van de puurste mensen in ons leven was en die Andreetje040 smeert zijn verloren leven vol met de schijt van zijn vooroordelen!’’
‘’Kan je alsjeblieft rustig worden, Bob?’’ smeekte ze nogmaals.
‘’Hoe verwacht je dat ik rustig kan worden!?’’ schreeuwde ik tegen Katie. Ze schrok van deze plotselinge uitspatting. Ik ook. Tranen marcheerden richting haar ogen en het zou niet meer dan een paar woorden kosten voordat zij deze zou bevrijden van gevangenschap. De plotselinge angst en pijn in haar prachtige ogen gaven mij de waarschuwing om mijn woede niet op haar te laten uitspatten.
Ik liep naar Katie toe, ging door mijn knieën en pakte haar handen vast. ‘’Het spijt me. Maar dit, al die woorden van hem maken mij zo…. boos. Ik heb het gevoel dat ik iets moet doen om Damian zijn naam zuiver te houden, dat is mijn taak toch? Als beste vriend moet ik dat toch doen?’’
Die laatste woorden kwamen met bitterheid van mijn tong.
‘’Denk je oprecht dat Damian hier niet een beetje om zou lachen? Denk je niet dat hij zou zeggen: ‘’Andreetje040 weet niet waar hij het over heeft. Negeer hem gewoon.’’? Zo nuchter was Damian, Bob. Misschien moet je ook zo nuchter met deze situatie omgaan zoals Damian zou doen. Los het op als Damian, dan doe je goed aan hem.’’
Haar plotselinge wijsheid verraste mij. Voor een klein ogenblik wist ik niet meer wat ik moest zeggen of doen. Ik was volledige van mijn à propos. In de vlaag van mijn ongekende furie kwam mijn Katie weer naar boven. Het meisje waar ik zo lang over had gedroomd en na een lange weg toch had weten te overwinnen. Het meisje waar ik de wereld voor zou veroveren maar ook het meisje wat ik uiteindelijk los zou moeten laten.
Ze wachtte mijn reactie af terwijl mijn handen nog steeds op haar bovenbenen lagen. Plotseling kwam er een klein lachje op mijn gezicht. Zij zag het en werd erdoor een klein beetje verward.
Met mijn stem die een onverwachte rust kende zei ik: ‘’Je was altijd slimmer dan ik.’’ In enige ongemakkelijkheid lachte ze verlegen waarop ik als reactie haar zoende.
Al snel bevrijdde ik mij van haar lippen. Mijn ogen sloegen neer op de grond en een plotselinge leegte en verdriet namen mijn hart over.
Katie haar hand baande een weg door mijn haar terwijl ik opnieuw door mijn knieën ging. ‘’Wat is er?’’
Ooh, Katie. ‘’Wat is er?’’ vraag je. Er is zoveel aan de hand Katie. Ik weet dat ik jou ooit moet loslaten, mijn lieve schat. We zijn niet het eeuwige romantische verhaal van Romeo en Juliet. Nee. Onze liefde is niet onsterfelijk, het is maar tijdelijk mijn lieve Katie. Ik weet het. Ik zie het maar ik ben blij dat jij het nog niet doorhebt. Ik zie wat er aan het einde van de tunnel voor ons ligt en het is niet mooi, Katie. Zodra wij in het daglicht stappen na de tunnelvisie van onze liaison gaan onze wegen scheiden. Er zal afstand tussen ons ontstaan en ik weet niet zeker of het kan overleven als jij ver van mij afstaat. Ik ben namelijk depressief Katie. Mijn gedachtes denken na over de dood en mijn hart is grotendeels gevuld met leegte en het kleine stukje dat nog is gevuld, is gevuld met jouw liefde. Maar mijn grootste angst is het moment dat je weggaat. Want hoe ga ik dat kleine stukje nog vullen zodat ik het niet hoef over te geven aan de leegte. Daar ben ik bang voor Katie. Dat ik na jou leeg wordt.
Dat ik mijzelf moet overgeven aan de nietigheid.
Natuurlijk zei ik dat niet tegen Katie. Mijn emoties bleven altijd gevangen in mijn gedachtes en kregen nooit de verlossing van mijn tong. Het enige wat ik tegen haar kon zeggen was: ‘’Alles is zo chaotisch de laatste tijd. Logica lijkt volledig uit mijn leven verdwenen en na Damian zweef ik alleen nog maar rond. Behalve als ik bij jou ben, schat. Jij bent het enige logische nog in mijn leven en daarom houd ik van jou. Je bent logisch… en prachtig.’’
Een deel van mij meende wat ik tegen haar zei. Die zoete woorden hadden een oprechtheid maar waren ook deels vermomd in hopeloosheid want het was een uitzichtloze poging om onze houdbaarheidsdatum uit te stellen.
De kleine tirade leek bij haar goed te vallen want direct begon ze mij te zoenen. Dit werd al snel opgevolgd door een romantische wandeling naar de slaapkamer en voordat ik het zelf doorhad lagen wij beiden naakt in bed. Wat er toen plaatsvond tussen onze lichamen was een melancholische serenade van verdriet. Dit was geen seks. Het was meer dan dat. Het was een ware uiting van liefde.
Onze lichamen waren in het moment, ooh, maar de seks ging verder dan dat. De spanning tussen onze lichamen was gedreven door het pittige verleden en de angst voor de toekomst.