Het is maar een gekke wereld. We worden wakker en beseffen ons dat het woensdag is maar realiseren ons niet dat woensdag niet echt bestaat. Wij als mens zeggen dat het woensdag is, maar in werkelijkheid bestaat er geen woensdag. Je kan geen woensdag in de natuur vinden. Als je tegen jouw hond verteld dat het woensdag is, zal zij jou aankijken en denken: ‘’Waar the fuck heeft dit mens het over?’’. Als de mensheid vergaat, dan vergaat de woensdag met ons mee. Net zoals onze prestaties, onze herinneringen, onze zorgen en successen.
Zodra het laatste hart van de mensheid zijn uiteindelijke slag heeft geklopt, stopt ook gelijk al ons bestaan. Het is gek, als je erover nadenkt. Hoeveel van ons leven afhankelijk is van andere mensen, maar ook hoeveel wij als mensheid vastzitten in illusies, verstrikt in onze eigen gecreëerde concepten.
Natuur kent geen tijd. Geen wekkers. Geen cv’s. Geen financiële stress. Dat hebben wij allemaal zelf gecreëerd en we zweren er heilig bij.
Op sommige dagen zou ik wakker worden en verlangen naar een primitiever leven. Waar de enige zorgen van het bestaan het sprokkelen van hout en het avondeten zouden zijn. Oh. De simpliciteit.
Maar ook dat was een illusie waar ik zelf in vastzat. In de moderne wereld leek een primitief bestaan bijna onmogelijk. Ik zat vast in het comfort. De leren banken, de blikken bier en de voorgerolde sigaretten.
Layana was afstandelijker na de voorgaande avond. Mijn luiheid en apathie irriteerde haar en in alle eerlijkheid begon ik mijzelf er ook aan te irriteren. Tijdens het avondeten gaf ik het ook aan haar toe.
‘’Layana, ik ben er zelf ook klaar mee.’’
Ze had net haar mond vol met pasta. Haar verraste blik ging gepaard met een sliert spaghetti die half uit haar mond glipte. Vluchtig probeerde ze met haar hand het beeld te verbergen, maar ik had het al gezien. ‘’Waarmee?’’ zei ze tijdens het kauwen.
‘’De doelloosheid, het parasiteren op andermans geld en de katers, de eindeloze katers.’’
‘’Doe er dan iets aan.’’
Ik zuchtte. Leunde naar achteren en keek naar het plafond. ‘’Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe verander je iets wat je al heel jouw volwassen leven hebt gedaan.’’
Ondertussen had ze haar mond leeggegeten, legde haar vork neer en keek me met haar vertrouwde bruine ogen aan. ‘’Kleine stapjes, Bob. Daar begint het mee.’’
Ik lachte cynisch. ‘’Waarom is het leven toch zo cryptisch. What the fuck is een klein stapje? Waarom is er niet gewoon een handleiding voor het leven. Stap 1: doe dit. Stap 2: doe dat. Stap 3: je bent gelukkig, geniet ervan.’’
Layana lachte lichtjes. ‘’Dat zou te gemakkelijk zijn.’’
‘’En dat is slecht?’’
‘’Kan je echt genieten van iets als er geen uitdaging achter zit, als je er geen moeite in hoeft te stoppen?’’
Met mijn vork draaide ik door de spaghetti op het bord. ‘’Soms denk ik dat we als mensheid onszelf te erg verheerlijken voor onze complexiteit. Kan het niet zijn dat we het leven moeilijker bekijken dan eigenlijk nodig is? We beschouwen onszelf als deze superieure wezens die onszelf verheven boven de natuur maar tegelijkertijd vernietigen we alles wat we tegenkomen.’’
‘’Ik zat te wachten totdat jouw cynisme om de hoek kwam kijken.’’
Met een grijns keek ik op. Regelrecht in haar glimmende ogen. ‘’Ah. Je kent me.’’ Er viel een stilte en met een kreun gevolgd door een zucht leunde ik naar voren. ‘’Oké, je vraagt overduidelijk om hulp. Moet ik je helpen?’’
‘’Ik weet niet of je me kan helpen.’’ Vertelde ik terwijl mijn hoofd op de tafel lag.
‘’Bob.’’ Haar toon klonk serieus. ‘’Geef toe dat je hulp nodig hebt en dan help ik je.’’
Ik ging weer rechtzitten. ‘’Oké. Ik speel mee.’’
‘’Zeg het.’’
‘’Oh, mijn heilige Layana. Help me alsjeblieft. Ik ben mijn weg kwijt en hoop dat jouw zachte handen me weer op koers kunnen brengen. Schenk me een fractie van jouw wijsheid.’’
‘’Dit doe je altijd, hè?’’
‘’Wat?’’
‘’Al het serieuze in het leven als een grap beschouwen.’’
Ze had gelijk. Op die manier was het makkelijker om erover te praten, dat gaf ik ook aan haar toe.
‘’Ga je me nu helpen?’’
‘’Je hebt het nog steeds niet gezegd.’’
‘’Je bent streng.’’ Grinnikte ik uit.
‘’Maar rechtvaardig. Zeg het, Bob. ‘’Ik heb hulp nodig.’’ Zonder verbale diarree ertussen maar serieus en oprecht.’’
Het duurde even. De woorden waren moeilijker uit te spreken dan ik al die tijd had gedacht. Maar het werd tijd voor verandering.
‘’Layana…’’ Mijn stem klonk plotseling kwetsbaarder dan ik had verwacht. ‘’Ik heb hulp nodig.’’
Er krulde langzaam een lachje op haar gezicht. Ze bleef stil wat me onzeker liet voelen. Er stonden al woorden op mijn tong paraat om de leegte op te vullen maar voordat ik überhaupt iets uit kon spreken greep ze naar de spaghetti op haar bord. Ze had een handvol, de witte romige saus stroomde tussen haar vingers door en met een afwachtende en afvragende blik keek ik haar aan.
Ze haalde uit. Wierp de spaghetti over de eikenhouten tafel waarna die regelrecht landde in mijn gezicht. Een stuk spinazie hing over mijn oog, enkele slierten vermengde zich met mijn haren en de romige saus liep langzaam over mijn gezicht.
Ze stond op.
‘’Oké, Bob. Stap 1: verzorg jezelf, je ziet er niet uit.’’
Ik lachte, wist een sliert tussen mijn lippen te krijgen en slurpte hem op.
‘’Waar was dit goed voor?’’
‘’Je lachte mij uit terwijl ik aan het eten was.’’