7.29 nog niet gelezen? Geen zorgen, die vind je hier
Nieuw tot het verhaal? Begin dan bij 1.1.
Damian ging los bewegend door de kamer. Katie verroerde geen vin totdat Damian zijn bewegingen haar ledematen meetrokken. Hij bleef praten en in zijn goede oog zat een twinkeling van absurde euforie, maar de andere zijde van zijn gezicht bleef emotieloos de leegte inkijken. Hoewel er geen vorm in zijn bewegingen leek te zitten zat er wel een bepaalde logica in. Het was absurd en dat maakte het interessant.
‘’Bob.’’ Schreeuwde hij met een enthousiaste stem. ‘’Bob, Bob, Bob. Mijn beste Bob. Drink je whisky en geniet van het absurde. Geniet van de irrationaliteit. Verlies jouzelf in jouw brein, Wees de clown, wees de hofnar van jouw eigen bestaan, wees de grap, want wat is er anders aan het leven?!’’ Ondertussen ging Layana’s roestige lepel ritmisch naar mijn mond en ik begon de smaak van de whisky dieper in mijn keel te voelen. Damian zijn stem begon te echoën door de kamer en klonk steeds intenser maar tegelijkertijd ook onheilspellender. Mijn ogen begonnen vermoeid aan te voelen en mijn ademhaling werd hikkerig. Het voelde alsof er iets uit moest komen maar het er simpelweg niet uitkwam. Ik wist net Damian zijn naam uit te spreken. Het was traag, zwak en kwetsbaar maar zachtjes, door al zijn gecreëerde chaos klonk zijn naam door kamer.
Hij stopte met bewegen. Keek me met een serieuze blik aan. Hij hief zijn wijsvinger op en zijn humeur veranderde in een oogwenk. ‘’Nee, nee nee.’’ Hij liep naar de hoek van de tafel, sloeg met kracht op de punt terwijl hij luidkeels: ‘’Nee!’’ schreeuwde. De kamer begon opnieuw te schudden. ‘’Bob.’’ Zei hij in dezelfde absurde maar ditmaal woeste toon. ‘’Heb je het nou nog steeds niet door? Hoe dom kan je zijn? Serieus.’’ Hij keek om zich heen, maakte oogcontact met Katie, daarna met Layana. ‘’Geloven jullie deze gast, dames?’’ Zijn handpalm legde hij op zijn voorhoofd terwijl hij teleurgesteld naar de vloer keek. Hij liet een zucht uit. ‘’Hoe vaak, Bob… hoe vaak moet ik nog langskomen voordat je het eindelijk door hebt?’’ Er ontstond een stilte terwijl hij bedenkelijk om zich heen keek. ‘’Hoe kan je mij nou zo noemen.’’ Voor een seconde leek hij werkelijk teleurgesteld. Damian begon te ijsberen door de kamer terwijl hij onverstaanbaar in zichzelf aan het mompelen was. Plotseling, in een vloeiende beweging draaide hij op een voet om en presenteerde zijn halve lach. De theatrale bewegingen waren terug.
‘’Je bent dommer dan ik had gedacht, Bob. Veel dommer.’’ Met elk woord maakte hij deze uitgebreide, bijna onmenselijk handbewegingen. ‘’Snap je niet waar je bent? Wat ik ben?’’ Hij pakte een stoel, liep naar de andere kant van de tafel toe en zette hem omgekeerd naast mij neer zodat hij zijn armen op de stoelleuning kon plaatsen. Hij hield zijn gezicht een paar centimeter van de mijne af en zei: ‘’Goed. Ik had je overschat, maaaaar geen zorgen mijn beste jongen… ik ga het je allemaal haarfijn uitleggen.’’ Opnieuw hief hij zijn wijsvinger op en na elk woord tikte hij lichtjes met deze vinger. ‘’Weet je wat het belangrijkste is tussen mensen?’’ Ik antwoordde niet. ‘’Communicatie, Bob. Goede oude communicatie.’’ Hij pakte me stevig bij mijn achterhoofd vast en forceerde me om regelrecht in zijn ogen te kijken. Zijn goede oog keek me furieus aan terwijl zijn andere, het doffe grijze oog, afwezig leek. Met een woeste maar toch ingehouden toon zei hij: ‘’Ik ben Damian niet, Bob. Knoop dat in jouw fucking oren. Dit, alles wat jij ziet. Dit ben jij zelf. Ik ben een manifestatie van jouw verknipte brein. Je bent niet het slachtoffer, je bent het meesterbrein achter deze wonderbaarlijke intieme momenten.’’ Zijn grip begon ondertussen steviger aan te voelen. ‘’Snap je niet dat dit jouw eigen manier is voor mentale masochisme? Snap je niet dat…’’ Damian keek met gebalde vuist naar beneden. ‘’Dat ik jou ben? Hoe kon je denken dat ik echt Damian was, jongen. Snap je niet hoe beledigend dat voor mij is? Weet je hoeveel werk ik in deze meesterwerken stop en dan denk je dat ik een dode ben? Een geest die je aan het achtervolgen is?’’
Hij leunde naar achteren en ging al zuchtend met beide handen door zijn haar.
‘’Wat moet ik toch met jou doen?’’ vroeg hij zichzelf af terwijl die naar het plafond keek. ‘’Bobje, toch. Je had weer een tegenslag gehad, vlucht in de fles en dan stop jij jouzelf weer hier. Maar het ergste van alles is, je beledigd mij. En in zekere zin beledig jij jouzelf. Hier sta ik, een geweldige speech te houden hoe jij jouw leven moet leiden en dan doe je dit.’’ Zijn toon veranderde opnieuw. ‘’Bob. Bob. Bob.’’ Zuchtte hij uit. ‘’Ik kan niets anders doen, dan je te geven wat je wil.’’
Met een energieke beweging vloog hij omhoog, greep me opnieuw bij mijn haar maar ditmaal trok hij mijn hoofd naar achteren. Hij pakte het soepbord gevuld met whisky in zijn vrije hand en zei: ‘’Doe je mond open, mijn beste jongen. Doe hem open en geniet van je stille wens. Een buik vol whisky en een brein zonder herinneringen.’’ Na elk woord dat hij uitsprak begon Damian luider te klinken, bozer te klinken en zijn grip werd harder en agressiever. ‘’En als je mij nog een keer Damian durft te noemen dan kan je de volgende keer genieten van mijn magnum opus de l’absurdité’’ Hij hief het bord omhoog, keek Layana aan. ‘’Schone dame, zou je mij even kunnen assisteren.’’ Met haar normale hand greep ze mijn kin en met de roestige lepel zorgde ze ervoor dat ik mijn mond niet kon sluiten waarna Damian de resterende inhoud van het bord mijn mond in gooide.
Ik slikte niet maar toch wist de whisky mijn maag te bereiken. Het bleef maar stromen terwijl Damian schreeuwde: ‘’Drink, jongen. Drink! Bereik de waarheid, ga naar jouzelf en drink! Wees de jongen die je bent, niet die je denkt te zijn!’’ De whisky begon langzaam terug te komen uit mijn maag, ik begon te kokhalzen maar er kwam niets uit. Ik probeerde het opnieuw, waardoor ik plotseling een hand op mijn schouder voelde, ik omviel en alle inhoud eruit kwam.
Langzaam opende ik mijn ogen waardoor ik een plas van braaksel op het tapijt zag. Het bleef maar komen en in de kamer hoorde ik een zachte, bezorgde stem: ‘’Gooi het er maar uit, Bob. Gooi het er maar uit.’’
Foto door: Tim Swallow
Ook even tussen jou en mij, ik heb een nieuwe playlist opgesteld. Eentje voor wanneer de zon schijnt, jij de dag vrij hebt en alles even oké is. Je vindt hem hier.