‘‘Hey, Bob. Leuk allemaal die verhalen en Social media pagina’s, maar wie the fuck ben jij eigenlijk?”
Deze vraag krijg ik bijna dagelijks naar mijn hoofd gegooid. Het lijkt alsof dit de enige grote vraag is die om alles heen draait. Vaak probeer ik er met een afstandelijk antwoord voor te vluchten maar al snel word ik achtervolgd met de vervolgvragen: ”Hoe oud ben je dan en hoe zie jij eruit?”
Soms lach ik hardop als iemand ze stelt. Niet om ze belachelijk te maken, maar om de stilzwijgende obsessie om het mysterie te ontrafelen. Het vleit mij, het maakt mij verlegen als mensen naar mij vragen, maar een concreet antwoord geef ik maar zelden.
Ik houd van mijn anonimiteit, het geeft mij de vrijheid om alles zo eerlijk en open mogelijk te vertellen. Zonder consequenties voor mijn vrienden, mijn oud geliefden en in sommige gevallen voor mijzelf. De verhalen zijn mijn biechthok en jij… jij bent de priester die aan de andere zijden naar mij luistert.
”Heel cool dit allemaal, Bob. Maar uehm… wat doe je dan met je leven?”
Dit. Schrijven. Althans dat is wat ik met mijn leven wil gaan doen, ik en de melancholische serenade van de woorden. Dat is mijn doel, mijn enige doel. Daarnaast ben ik nog aan het studeren. Tenminste, ik probeer mijn studie af te ronden.
”Oké, oké. Tof dit allemaal. Maar hoe kan ik je allemaal volgen?”
Via Facebook, Instagram, per mail en zelfs via What’s App (vergeet het nummer niet in jouw contacten te zetten). Ooh, en ik houd een Spotify playlist bij waarmee ik muziek deel die ik ontzettend tof vind.