Een Brief Aan Wie Het Nodig Heeft (27-08-2022)
Hey,
Ik weet het. Ik weet het. Het is makkelijk om verdwaald te raken in de wereld, om je alleen te voelen in de menigte en verdwaald te raken in het schouwspel van de masker. Het is een chaos, een circus van het absurde waar soms geen logica aan vast te knopen is.
Dingen gebeuren zoals ze gebeuren, zeggen ze. Maar waarom? Niemand heeft er een antwoord op. Maar toch zijn wij hier, toch ben jij hier, en lees je op dit moment deze woorden.
Dit is een brief. Aan jou. Misschien omdat je het nodig hebt. Misschien omdat ook jij verdwaald bent. Misschien omdat de eenzaamheid eventjes teveel wordt en je opzoek bent naar enige vorm van verlossing.
Beschouw deze woorden als de vreemdeling die met je in, een anders lege, bus zit. Waarbij de passerende straatverlichting onze gedaantes arceert maar onze gedachtes verwikkeld zitten in onze eigen melancholie. Samen zitten we daar, vermoeid en bekleed in een deken van begrijpbare stilte. Beschouw het als een anonieme en afstandelijk bondgenoot in een meedogenloze storm van het bestaan. Een ver lichtpuntje in de horizon, die je niet kan redden maar wel kan begrijpen.
Deze brief is geen reddingsboei, het is geen oplossing, het is een meditatie, een hymne naar jouw strijd, een lofzang naar alle bergen die je al hebt beklommen en de berg die je op dit moment aan het beklimmen bent. Een ode aan de golven van tegenslagen en twijfel die je al hebt overleefd en de vele scheuren en teleurstellingen die je al hebt moeten doorstaan.
Dit zijn woorden van erkenning en begrip, omdat ik weet dat het niet makkelijk is. De wereld breekt je waarna je sterker bent op de gebroken plekken, maar de pijn zal nooit verdwijnen. Het zal nooit meer helemaal hetzelfde zijn en de breuk zal altijd zichtbaar blijven. Het zou een leugen zijn als ik je zou vertellen dat het allemaal ongedaan kan worden gemaakt. Verloren liefdes leven huilend in onze harten voort, gemaakte fouten spoken in de donkere gangetjes van onze gedachtes, littekens zullen ons herinneringen aan wie we waren, wellicht onschuldig en nog hoopvol en wie we nu zijn, verhard, gehavend en vermoeid.
Lees deze woorden na middernacht. Als de wereld slaapt en de sluier van melancholische isolatie over onze gezichten hangt. Wanneer alleen nog het gesnik van slapeloze en het geschreeuw van de dronkaards door de straten klinkt. Wanneer de krankzinnige uit een hol kruipen, want zij weten wat de wereld echt is, krankzinnig.
Hou vol.
En dans als een dwaas in het maanlicht.
Want je hebt al genoeg doorstaan, om jezelf te beperken.
Hou je vast
Aan de paar goede boeken
Brand je aan de felheid van de woorden
En ontsnap
In die zeldzame nummers, die je even de realiteit doen laten vergeten.
Ontsnap.
Zodat je ooit terugkomt.
Verdwijn.
Voor eventjes.
Zodat je op een dag weer gezien zal worden.
Wat je ook doet, koester dat kwetsbare stukje in jouzelf, kosten wat het kost.
Je bent niet zwak als je iets voelt.
Je stelt je niet aan.
Laat je niet veranderen.
Ook al verscheurt de wereld je, ook al snijd de eenzaamheid jouw hart in tweeën.
Huil.
Tranen zijn goed.
Laat ze gaan.
Want je bent er nog. Misschien niet op de beste plek, zeer waarschijnlijk had je dingen anders gezien, maar dat komt nog. Wat nu nog telt is dat je er nog bent. Ademend, huilend en hopelijk op een dag met die verdomde grijns van je.
Ik stuur deze woorden nederig naar je. Niet als schreeuwende oplossing of een religieuze preek met dingen die je moet doen, alsof ik het allemaal beter weet, want de harde waarheid is, dat ik het ook niet weet. Het is een simpele fluistering van begrip, een zachte hand op jouw schouder, die even samen met jou naar de storm kijkt.
Want soms kan het leven harteloos zijn.
En dat mag ook worden uitgesproken.
Hou je taai.
En kijk vooruit.
Kijk altijd vooruit.
Met een fluisterende groet,
-Bob
Doe Het (21-10-2020)
Doe het.
Geen maar.
Geen excuus.
Geen ontsnapping.
Loop naar haar toe, zeg dat je van haar houdt.
En maak je klaar voor de klap.
Het maakt niet uit.
Want je hebt het geprobeerd.
Je bent eerlijk geweest.
En dat is wat telt
Steek jouw middelvinger eindelijk eens op naar die collega.
Geloof me.
Hij heeft het verdiend.
Het zat er altijd al aan te komen.
Doe het.
Gooi het roer om. Pak eindelijk eens jouw passie op. Fuck de rest. Laat de wereld je demotiveren.
Laat ze jou vertellen dat het nooit gaat werken.
Want jij weet beter.
Doe het.
Je leeft niet voor de mensheid.
Niet voor de verwachtingen.
Niet om 40 uur te spenderen op een plek,
Waarvan je weg wil rennen.
En je leeft al helemaal niet voor de bullshit.
Je leeft voor jouzelf.
Dus doe het.
Ga ervoor.
Laat de zon in jouzelf branden.
Laat het branden.
Het zal je reinigen van elk stukje bullshit in jouw bestaan.
Doe het.
Brand.
Brand voor jouw passie.
Brand voor de pracht van jouw bestaan.
De klok tikt.
Jouw tijd is zeldzaam.
Jouw bestaan is jouw bestaan.
Je hebt geen tijd voor bullshit, geen tijd voor oninteressante baantjes, trage koffiezetapparaten en lege smalltalk.
En je hebt al helemaal geen tijd om te verliezen.
Doe het.
De klok tikt.
Hoor je me!?
De klok tik!
Dus leef.
LEEF!
Verban de bullshit,
En ga leven.
Vergeet de wereld.
Vergeet de lange eentonige dagen,
Want jouw leven is van jou
En voor jou alleen.
Dus doe het.
Doe het.
Doe het!
DOE HET!
Verandering (13-02-2020)
Geloof je in verandering? Laat me specifieker zijn, geloof je erin dat mensen kunnen veranderen? Ik twijfel namelijk. Hoewel ik mijn zeilen heb gericht naar eeuwige verandering twijfel ik na elke stap. Of ik mijzelf niet gevangenhoud in een illusie, in een idee wat nooit kan worden waargemaakt.
Maar toch doe ik het.
Toch probeer ik te veranderen.
Omdat ik moe werd van de cyclus waar ik al een paar jaar in verkeer.
Ik word ziek van de eenzame nachten. De dronken zelfhatende gedachtes. Het idee dat ik het verdien om mijzelf miserabel te voelen. Simpelweg, omdat ik het aanneem dat het eenmaal is wie ik ben.
Maar steeds meer begin ik me realiseren dat ik zoveel tijd heb verneukt aan de zelfmedelijden. Aan de trage avonden waar ik alleen op mijn kamer zit en mijzelf afvraag of mijn leven ooit beter wordt.
Nu ga ik er zelf voor zorgen dat mijn leven beter wordt.
Ik ben klaar met wachten.
Neem de controle terug over mijn leven, want het lot weet niet wat die aan het doen is en rij met volle vaart naar verandering.
Regelrecht naar mijn angsten.
Dat is het gekke met angst.
Als je ze eenmaal confronteert, zijn ze altijd kleiner dan dat je altijd dacht.
Het Boeide Mij Niet (11-04-2020)
Ze zei dat ze om me gaf, maar het was net niet genoeg. Met verlangende ogen keerde ze terug naar haar geliefde uit het verleden en zei me gedag. Terwijl ze wegliep keek ze nog een keer om op haar eigen charismatische manier en schonk me een laatste glimlach.
Zij was op weg naar haar bloeiende liefde, ik was op weg naar huis.
Mijn gedachtes konden alleen nog maar stilstaan bij haar en het idee hoe het allemaal zou zijn afgelopen als de timing net iets beter was. Het brak me een klein beetje van binnen en ik hield daar niet van. Dus praatte ik mijzelf aan dat het me niets boeide. Zij zocht simpelweg ook maar haar geluk, net zoals ik, net zoals iedereen en ik moest accepteren dat ik geen deel van haar geluk zou uitmaken.
Het boeide me niet.
Dat was wat ik in mijn hoofd herhaalde, in de hoop dat als ik het vaak genoeg dacht dat het ook de waarheid zou worden.
Thuis greep zij naar de hand van haar nieuwe vriend, ik greep naar de fles. Want het boeide mij niet of ik de volgende dag een kater zou hebben. Ze zou die avond in zijn armen vredig in slaap vallen terwijl ik met gesloten ogen over de wc bril zou hangen. Niet alleen ziek van de drank maar ziek van de verwarrende gevoelens die zich door mijn lichaam verplaatsten.
Maar het boeide me niet.
Want het was beter zo.
Om er vrede mee te kunnen sluiten overtuigde ik mijzelf dat dit het beste einde was wat we konden krijgen, want in elk ander scenario zou ik haar pijn doen. Haar achterlaten in een zee van tranen terwijl ik high alleen over de straten zou zwerven, op weg naar een nieuw persoon om uiteindelijk weer te verlaten. Omdat het idee van binding me doodsbang maakte.
Lieve schat, het boeide me niet.
Zo weinig.
Dat je een tijdje de reden was dat ik dronk.
Weer Eens Vertrekken (25-06-2022)
Je pakt jouw tas net zoals je al tientallen keren hebt gedaan
Je weet hoeveel kleren je moet meenemen
De boeken die je wil lezen, terwijl je de wegen van de wereld trotseert
De muziek zet je klaar, die je zal begeleiden door de onbekendheid
En in een vage waas vertrek je
De lantaarnpalen razen voorbij terwijl jij jezelf naar het vliegveld vervoerd
Je vertrekt
Maar toch blijft er iets van jou achter
Je gaat weg
Maar toch niet helemaal.
Je komt aan
Waarschijnlijk ergens in een ver zeldzaam oord
Er is niet echt een herinnering aan thuis
In hoeverre je het nog een thuis kan noemen
Het maakt eventjes niet meer uit
Wie je was
Wat je had meegemaakt
Wat je hebt gedaan
Niemand kent je
Het is een nieuw begin
Althans
Dat hoop je
Je kan jouzelf opnieuw uitvinden
Maar toch verschijnt er een schrijntje van
Ironie in je
Je lachte zo vaak om het feit
Dat mensen
Weggingen
Om zichzelf te vinden
En nu sta je daar
In de materialisatie
Van een tropische
Ontsnapping
Om jouzelf juist
Kwijt te
Raken
Je wil vergeten
Je wil de reset knop vinden
Je wil in de wereld zijn
Zodat je eventjes
Niemand kan zijn
Jouw voeten verdwijnen
In het witte zand
En herinneringen beginnen langzaam
Te lijken op
Koortsachtige dromen
Voor eventjes twijfel je
Aan jouzelf
Aan de realiteit
En ben je bang
Dat je elke seconde
Badend in jouw zweet
Wakker
Schrikt
Maar je blijft hier
Jouw voeten blijven in het zand
En het water kruipt langzaam
Jouw kant op
De lucht is klam
En is gevuld met een onbekende
Taal
Je bent een vreemde hier
Net zoals je een vreemde voor
Jouzelf bent
Maar toch zie je overal
Spiegels
En staar je in de reflecties
Van alles waar je van probeert
Te ontsnappen
Het enige wat je daar kwijt raakt
Is het idee van ontsnapping
Het enige wat je daar vindt
Is de les
Dat je nooit
Helemaal
Aan jouzelf
Kan
Ontsnappen
Ik Had Ooit Een Meisje Ontmoet (27-04-2020)
Ik had ooit een meisje ontmoet. Verdwaald liep ik met glazige ogen door de kroeg en plotseling was zij daar. Ze lachte. Ik lachte. We begonnen te praten. Het was niet iets gemaakt. Onze ontmoeting was natuurlijk, een blik van wederkerige interesse was alles wat nodig was voor een gesprek dat tot zonsopgang zou duren.
De kroeg sloot, maar onze avond was nog niet over. Ze vertelde mij over een verlaten gebouw in Strijp-S. “Je kan vanaf daar mooi de zon zien opkomen.” zei ze. De alcohol was al langzaam uit mijn lichaam verdwenen, maar ook ik had nog geen behoefte om te gaan slapen, dus ik volgde haar.
In de stilte van de slapende stad liepen we richting het dak. Onderweg pakte ze mijn hand vast, verrast keek ik haar aan en met een klein glimlachje stelde ze mij gerust.
Haar hand voelde zacht aan. Als iets teders waar ik voorzichtig mee moest zijn, haar lichaam werd omringt door een parfum wat mij herinnerde aan betere tijden. Misschien zou zij onderdeel gaan uitmaken van mijn betere tijden.
Op het dak, terwijl de zon verlegen zijn aanwezigheid presenteerde, werd het steeds duidelijker. Er was iets tussen ons. Een klik, chemie, een perfecte connectie van wegebbende dronkenschap.
Haar lach was feller dan de zon. Dat is wat ik me nog herinner. Ik zei dat ook tegen haar: “Lach voor me. Alsjeblieft. Het is zo mooi.” Waarop ze een natuurlijk timide lachje wist op te hoesten. Daardoor voelde ik me goed. Ze liet mij goed voelen.
Op dat dak hadden wij eerste zoen. Ook die was een regelrechte nakomeling van perfectie. Maar vlak daarna realiseerde zij zich iets. Ze moest gaan. Ze gaf mij een reden, iets met een vergeten afspraak. En binnen een oogwenk was ze weg en liet ik haar hand langzaam uit de mijne glijden.
Ik zag haar reddende verschijning verdwijnen in de ochtend glorie en voor eventjes brak er een stukje van mij. Het einde was zo snel genaderd dat ik alleen eindigde in Strijp-S, ik wist alleen haar naam, maar ik had geen telefoonnummer en nog maar een kleine hoop dat ik haar ooit weer zou zien.
De dagen daarna probeerde ik haar op te zoeken. Ik zocht social media af, vroeg in de kroeg waar ik haar had ontmoet of iemand wist waar ze was, maar elke steen die ik probeerde om te draaien gaf me alleen maar een kater en een stukje afstervende hoop.
Het was pas een paar jaar later dat ik haar in alle toevalligheid tegenkwam in de stad. Ze herkende mij nog, gaf me een knuffel alsof we verloren vrienden waren en vertelde mij wat er was gebeurd.
“Het spijt me, Bob.” begon ze. “Het spijt me van die avond.” Ik wist dat die woorden al een slechte voorspelling waren voor wat komen zou. Ze had een kind vertelde ze. Een kind, een man, een huis, een uitgekomen white picket fence droom. Maar dat was niet de informatie die alle hoop voor mij vernietigde. Ze was gelukkig.
Gelukkig.
Verlegen reageerde ik dat ik blij voor haar was. Maar na die woorden wist ik dat ik geen plek in haar leven hoorde te hebben. Die avond, net voordat ze naar huis ging, pakte ze mijn hand vast en toen ze de eerste stap zette richting huis liet ik haar hand voor de laatste keer wegglijden.
Kapot Door De Liefde (07-05-2021)
Als kind vroeg ik me altijd af waarom er zoveel kunst over liefde ging. Waarom er in elke actiefilm ook een romantisch subplot moest zijn. Waarom veel muziek altijd over ‘diegene’ ging, over het ‘verlies van diegene’ of juist de angst om ‘diegene’ te verliezen.
Ja. Liefde is overal. Waar je kijkt word je er mee doodgegooid. Blije stelletjes op Instagram, advertenties voor IKEA meubilair, zelfs feestdagen worden gepresenteerd als de dagen die we met onze liefdes moeten doorbrengen.
Het is gek. Soms lijkt het leven niet altijd om onszelf te gaan maar juist de zoektocht naar die ander. Mensen die zichzelf proberen te verbeteren, een goede carrière, een verzorgd uiterlijk, hun mentale kwaaltjes eerst willen oplossen, zodat ze in goede gratie kunnen vallen in de ogen van de liefde. Alles, om dat deel wat ze in zichzelf missen te kunnen vinden.
Vanochtend onder de douche zat ik eraan te denken. Terwijl het warme water over mijn lichaam stroomde en de stoom de kleine met gele tegels besmette badkamer vulde vroeg ik mijzelf af of ik ooit dat gevoel zou terugkrijgen wat ik voor haar voelde.
Dat intense gevoel. Die bijna obsessieve gedachtes die alleen maar om haar draaiden en dat geluk, dat verdomde geluk, als ze eenmaal naar mij lachte en ik wist dat de sterren eindelijk in een lijn stonden en euforie over mij heen regende. Maar al snel werden de positieve gedachtes verplaatst met het einde van de romance. Het moment dat ze uit de deur liep en we samen onze relatie in een graf legden, het bedolven met gevoelens van pijn, woede en verwarring en gespookt met de realisatie dat we niet voor elkaar waren gemaakt. Want dat is ook liefde. Een pijnlijk trauma. Een verwoestende sloopkogel die alles in jouw leven in een vlaag kan vernielen.
Ik snap waarom mensen naar de fles grijpen door de liefde.
Ik snap waarom mensen kapotgaan door de liefde.
Ik snap waarom we zo geobsedeerd zijn door die verdomde liefde.
Want uiteindelijk is dat gevoel, die sensatie die je krijgt, goed of slecht het kloppende hart van onze menselijkheid. Als ik de keuze had zou ik elk stukje leed en genot weer opnieuw beleven. Ik zou met haar weer die achtbaanrit willen beleven van vliegende asbakken, krassende nagels en woeste make-up seks. Deze tekst is een ode aan de liefde, maar ook een ode aan haar, aan mijn verloren liefde.
Want de liefde is soms het enige wat logisch en natuurlijk lijkt in dit leven.
Het enige wat ertoe doet in dit leven.
Wereldsterren en Dromen (02-04-2023)
Ik weet het. Het begint een patroon te worden. Berichtjes zoals deze die een verklaring geven waarom er toch zoveel afwezigheid om mij heen hangt. Een tirade over het leven. Ouder worden. Volwassen worden. Rekeningen moeten betalen en het kleine kasteeltje wat je hebt weten te creëren te kunnen beschermen.
Ik merk simpelweg dat mijn bestaan langzaam in een andere fase glijdt.
Een beetje gezonder.
Minder extreem.
En bij verre een stuk liever voor mijn vermoeide ziel.
Het is de fase waarin ik, misschien zelfs te laat pas, leer dat het oké is om niets groots en spectaculair te doen met jouw leven, zolang je aan het einde van de dag jouzelf maar in de spiegel aan kan kijken. Dat vreemd gaan makkelijk is en een gezonde relatie verdomd lastig is om te onderhouden, maar het dubbel en dwars waard het is.
Ergens denk ik, terwijl het gezichtshaar langzaam op mijn gezicht verdwijnt, de eerste rimpels zich aan het vormen zijn in mijn gezicht en ik terugkijk op mijn jongere jaren afvragend hoe ik het zolang heb kunnen overleven. De vragen waar ik destijds mee zat te worstelen zijn nog steeds onbeantwoord, maar ze voelen eventjes minder belangrijk. Een deel in mij schreeuwt nog steeds dat ik mijzelf aan het verraden ben. Dat ik een persoon wordt waar ik zolang tegen heb zitten preken dat ze het leven verspillen.
Maar tegen die jongen, die jeugdige rebel die verstopt zitten tussen de rook van de sigaretten met een eenzame discolamp die op de achtergrond ritmisch van kleuren aan het veranderen is. Het feestje is afgelopen en tussen de feestelijke rotzooi ligt de confrontatie dat ook die nacht maar een vlucht was, wil ik zeggen dat het ook oké kan zijn om het leven te verspillen.
We zijn niet allemaal wereldsterren, er is geen lot die ons begeleid naar grootsheid want aan het einde van de dag probeert iedereen simpelweg maar te overleven in de chaos die wij zelf hebben gecreëerd. Soms is juist het idee dat we iets van waarde moeten bereiken in dit leven de kooi waarin wij onszelf in gevangen houden.
De kans is groot dat ik blijf waar ik nu ben. Ergens in de middelmaat.
Het is mogelijk dat ik nooit een cent ga verdienen met mijn woorden. Dat mijn naam maar eventjes op het internet verschijnt om vervolgens weer te vervagen.
En het is aannemelijk dat ik op een dag terugkijk naar mijn dromen en mijzelf af zal vragen wat het allemaal had kunnen zijn.
Maar de dag is gekomen dat ik met mijn handen in mijn broekzakken naar deze dingen kan staren, mijn schouders kan ophalen, tevreden mijn hoofd kan leggen op de schoot van de innerlijke vrede en voor de eerste keer in een lange tijd met een glimlach mijn ogen kan sluiten.