2.12 Melancholie, is dat niet gewoon achtergrond verdriet?

Photo by Ilya Kovrikov

Scroll this

Met een sigaret bungelend tussen mijn lippen liep ik naar de Starbucks op de campus.

Het perron, de zelfmoord en de waanzin liet ik achter me. Ergens wist ik dat ik het nog een keer terug zou zien maar de angst om het weer recht in de ogen aan te moeten kijken was verdwenen. Ik had vrede met het bestaan gesloten.

Ik had er vrede mee gesloten dat het mij in mijn dromen bezocht.

Vermoeid en ergens verlangend naar slaap liep ik de Starbucks in, bestelde een kop koffie en ging bij het raam zitten. Ondertussen begon het buiten langzaam te miezeren en keek ik naar alle met deadline geteisterde studenten snel naar droogte zoeken.

Ergens was ik jaloers op hen. Niet om het feit dat zij omkwamen in prestatiedruk maar om het feit dat zij hun leven op orde hadden en aan toekomst aan het werken waren. Op dat moment had ik geen idee wat ik met mijn eigen leven aan moest, wat ik wilde gaan doen, wie ik wilde gaan doen en waar ik terecht wilde komen.

Het voelde meer alsof mijn leven bestemd was om vroeg te eindigen zodat ouders hun kinderen konden vertellen wat er met hen zou gebeuren als ze niet hun best deden.

Was dat het?

Was mijn leven maar een les voor andere mensen?

Was dat heel mijn levensdoel, om nooit geluk te proeven, nooit echte liefde te ervaren en mezelf kapot te zuipen totdat magere hein me kwam ophalen.

Fuck.

Dat was deprimerend.

Met een zucht gooide ik mezelf tegen de rugleuning van de stoel, nam een slok koffie en begon rond te kijken. Er was maar een handje vol mensen, een paar stelletjes die aan het praten waren, wat studenten die met een laptop shit aan het doen waren en wat eenzame zielen, net zoals ik, die alleen maar koffie dronken en aan het wachten waren tot er iets zou gebeuren.

Niet veel later viel het mij op dat een van de studenten Damian was. Zonder enige twijfel stond ik op en ging tegenover hem zitten. Het duurde een poosje totdat Damian doorhad dat ik er bij was gaan zitten.

‘’Bobbie, wat doe jij hier dan?’’

‘’Kan ik jou niet beter die vraag stellen. Ik dacht dat je een structurele haat had aan de Starbucks. Dat het alleen maar voor verwende white girls is?’’

Damian haalde zijn schouders op.

‘’De bibliotheek zit vol. Plus ze hebben hier wel goede wifi?’’

‘’Mmm, wie ruilt zijn morele standpunten nou niet in voor goede wifi.’’

Er viel een stilte. Damian staarde zwaar geconcentreerd naar zijn laptop. Hij was overduidelijk ergens mee bezig en ergens begon ik me af te vragen of hij ging zeggen dat ik moest oprotten, omdat ik hem afleidde.

‘’Zit je porno te kijken ofzo.’’ Vervolgde ik maar.

Direct verschenen de speelse oogjes van Damian.

‘’Zou je wel willen, he?’’

‘’Ik neem je zo wel mee naar de wc hoor.’’ Zei ik met een nonchalante toon.

Voor een seconde moest Damian lachen maar de vrolijke blik werd direct ingewisseld voor een serieuze toon.

‘’Maar, uehm.. ik heb je de afgelopen dagen helemaal niet meer in de colleges gezien.’’

‘’Klopt.’’ Zei ik terwijl ik een slok nam van mijn veelte overpriced koffie.

‘’Geen zin?’’

‘’Ik heb me uitgeschreven.’’

Ik dacht dat Damian het had begrepen dat ik het meende maar in zijn ogen zag ik toch een scheutje verbaasdheid.

‘’Hoezo dat dan?’’

‘’Ik ging dit jaar toch niet halen.’’

‘’Dus dan stop je er maar direct mee?’’

Ik knikte.

‘’Maar wat ga je dan doen?’’

‘’Weet ik nog niet man. I’m planning along the way.’’

Damian zuchtte.

‘’Met zo’n mentaliteit kom je er niet, he.’’

‘’Waar moet ik dan überhaupt terecht komen?’’

‘’Weet ik veel. Een plek die je verdient, waar jij jouw ding kan doen en vanuit daar een leven kan opbouwen.’’

‘’Maar dan ga je er al vanuit dat ik een plek in deze wereld verdien.’’

‘’Jezus, wat ben je weer heerlijk bitter vandaag.’’

‘’Eerder melancholisch.’’

‘’Wat?’’

‘’Melancholisch.’’

‘’What the fuck is dat überhaupt?’’

‘’Weet ik eigenlijk niet precies, achtergrond verdriet ofzo. Maar het klinkt lekker.’’

Ik zag Damian denken.

‘’Melancholisch, melancholisch, melancholisch. Me-lan-cho-lisch.’’ Zat Damian te herhalen waarna hij met zijn speelse oogjes weer aankeek. ‘’Je hebt gelijk man. Het ligt lekker in de mond. Ik ga het van je stelen man, dan kan ik mensen gaan imponeren met mijn uitgebreide vocabulair.’’

‘’Be my guest.’’

‘’Verborgen verdriet, dus. Moet je me iets vertellen?’’

Direct zag Damian de twijfel in mijn ogen en voegde snel: ‘’Als je het wilt.’’ Eraan toe.

‘’Liever niet man.’’

‘’No biggy. Ik ga dadelijk toch zo naar huis, je kan wel meerijden naar Eindhoven als je wilt.’’

‘’Sure maar alleen als je me niet gaat verkrachten op een verlate parkeerplaats.’’

‘’Aawh man, daar gaat mijn donderdagmiddag vermaak.’’

‘’Kan je eigenlijk wel een beetje rijden?’’

‘’Ik rij wel oké.’’ Zei hij met een grijns.

Vorige post Volgende post

1 Comment

Comments are closed.