5.14 Schat, Ik weet niet of ik dat woord verdien

Photo by Vera Linnik

Scroll this

Terwijl ik en Ezra langzaam terugliepen naar de familiekamer begon ik me zorgen te maken. Om Kyra, maar voornamelijk om Ezra. Ik begon steeds beter te begrijpen op welke donkere plek hij met zijn gedachten zat. In mijn leven had ik ook al enkele keren op die plek gezeten, maar nooit zo erg. Nooit zo diep. 

Ik kon enkel nog maar speculeren wat voor duisternis er door zijn hoofd rond spookte en welke zwarte ideeën hem in hun greep hielden. De angst was verspreid over zijn gezicht gepaard met een apathische hopeloosheid, maar er was nog hoop. Hij was nog niet volledig verloren. 

Want eens in de zoveel tijd leek hij terug te zijn. Ik kende Ezra op dat moment nog niet zo goed maar soms zag ik zijn menselijkheid opeens terug ebben. Dan leken zijn ogen weer kleur te hebben. Ook al was het maar voor een milliseconde, dat maakte niet uit. Alles wat ik die avond nodig had was een milliseconde van hoop. Ook al was het niet voor mijzelf. 

Ondertussen was het al half drie ‘s nachts. Ezra en ik waren terug in de familiekamer, hij ging op de lege stoel in de hoek zitten en ik wilde plaats nemen op de bank. Maar zodra ik aanstalten maakte om ook daadwerkelijk te gaan zitten werd ik gebeld. Voor een vluchtige seconde keek ik naar mijn scherm om te zien wie er belde. Maar ook ik was dusdanig verdoofd, dat er bij mij maar weinig echt aankwam.  

Traag liep ik de kamer uit om enige privacy te krijgen en nam onderweg op. 

‘’Bob.’’ Zei ik droogjes. 

‘’Bob!’’ hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Na het eerste woord en de toon waarmee dat woord werd uitgesproken wist ik al direct wat er door Katie heen ging. ‘’Ik hoorde het net… van Damian.’’ 

‘’Hee.’’ Antwoordde ik. 

‘’Is het waar?’’ hoorde ik Katie met een verdrietige maar nog hoopvolle toon zeggen. Ze wilde horen dat het allemaal wel meeviel, of dat het allemaal leugens waren. Ook al was ze boos op mij, toch zocht ze bij mij antwoorden. Het leek bijna alsof Katie bescherming zocht van de realiteit. Ze was op zoek naar woorden zoals: ‘’Het komt goed. Het is niet zo erg.’’. Maar op dat moment kon ik haar niet beschermen. Ik was zelf te hard geraakt door de realiteit, laat staan dat ik het voor haar kon verzachten. 

Ik zuchtte en zei niets. 

‘’Kut.’’ Hoorde ik Katie zeggen. ‘’Dus… hij is…’’ begon Katie te snikken. Ook al zag ik haar huilende ogen op dat moment niet, ik voelde ze wel.  

‘’Dood.’’ Vulde ik uiteindelijk aan. 

En plotseling kroop de paniek onder haar huid. ‘’Shit. Hoe dan, Bob!?’’ schreeuwde ze huilend. ‘’Wat is er gebeurd!?’’ 

Ik veegde met mijn vrije hand door mijn gezicht en sloot mijn ogen voor een moment. 

‘’Hij is verongelukt met de auto, zeggen ze.’’ 

Er ontstond een stilte bij Katie. Voor een minuut lang hoorde ik haar zuchten, huilen en halve woorden uitspreken. Uiteindelijk werd ze rustiger en wist ze door haar tranen de woorden: ‘’Hoe is het met Kyra?’’ uit te spreken. 

‘’Verslagen.’’ Zei ik. ‘’Verdrietig en ik krijg het idee dat het voor haar nog allemaal onwerkelijk lijkt. Het ene moment lijkt ze oké en het andere moment ligt ze bij Damian op bed te huilen.’’ 

Opnieuw veroorzaakte de woorden een moment van stilte.  

‘’En met jou eigenlijk, schat?’’ 

‘’Schat.’’ Herhaalde ik lachend. ‘’Ik weet niet of ik dat woord verdien.’’ 

‘’Bob, doe nou alsjeblieft niet zo.’’ 

Ik zuchtte opnieuw. 

‘’Het is allemaal zo onwerkelijk Katie. Ik zie Damian nog gewoon ademhalen, zijn hart klopt nog gewoon.’’ Langzaamaan begon mijn stem te trillen en met man en macht probeerde ik de marcherende tranen tegen te houden. Waarom ik niet wilde huilen was voor mijzelf onduidelijk, maar hoe meer weerstand ik bood, hoe harder de tranen terugkwamen. ‘’Ik heb gewoon het idee dat het een verknipte practical joke is. Ik hoop zo erg dat het allemaal maar een grap is. Dat Damian plotseling hard gaat lachen en mij voor een pussy gaat uitmaken. Puur omdat ik voor hem huilde. Maar hoe langer ik in die kamer blijf, hoe kleiner de hoop wordt dat het waar is.’’ 

‘’Schatje toch’’ herhaalde Katie. 

‘’Hij verdient dit niet Katie. Hij verdient niet zo’n einde.’’ Mijn handen begonnen te trillen en ik kon mijn tranen niet langer tegenhouden. ‘’Hij wordt genaaid, Katie, opgelicht!’’ 

‘’Bob…’’ Zei Katie huilend. ‘’We komen hier samen doorheen. Dat beloof ik je. Jij, ik en Kyra. We overleven dit.’’ 

Ik zuchtte. 

‘’Ik weet niet wat ik moet doen op dit moment. Hoe ik me moet gedragen, wat ik moet zeggen of hoe ik dingen weer beter kan maken.’’ 

Plotseling was Katie’s stem rustig, alsof zij de controle over de situatie nam. 

‘’Het enige wat je kan doen, Bob, is het over je heen laten komen. Er is geen right of wrong in deze gevallen. Doe wat voor jou goed voelt, wat jou beter laat voelen.’’ 

“Doe wat je beter laat voelen…” herhaalde ze nog een keer zachtjes.

Vorige post Volgende post