Voor een half uur had ik mijzelf afgezonderd van de rest. Af en toe kwam er iemand langs, de ene keer uit een vlaag van bezorgdheid. Met de missie om mij, en wellicht henzelf, beter te laten voelen. De andere keren uit een zoektocht naar troost. Naar de emotionele woorden dat het allemaal goed zou komen terwijl we allemaal wisten dat dit niet het geval was. Dit was het moment dat alle dingen gingen veranderen.  

Een leven zonder Damian en een rugzak met een traumatische, hartverscheurende ervaring. Ook al wisten we dat op dat moment nog niet, maar dit zou ons tekenen voor het rest van ons leven. Het zou de pilaar worden van onze toekomstige levens, onze persoonlijkheid en onze individuele confrontatie met de constante aanwezigheid van Magere Hein.  

Maar met wat voor reden Katie, Robert, Simon of Brit ook langskwamen, ik kon ze niet geven wat zij wilden.  

Ik was volledig afgezonderd in de gedachtes van wat zou zijn en wat zou worden.  

Zonder dat ik er zelf enige aandacht aan had geschonken was de fles whisky al voor de helft leeg. Ondertussen stond de rest in stilte in een cirkel op het grasveldje. Maar ik voelde het nog niet om bij hen aan te sluiten. Daarom liep ik de heuvel op.  

Het gras was nat en de oppervlakte glibberig. Met de fles whisky in mijn hand probeerde ik onhandig mijn lichaam naar boven te verplaatsen. Maar door de alcohol en het plotselinge nerveuze gevoel in mijn maag verloor ik mijn balans. Mijn voet verloor langzaam grip waardoor ik uit paniek een dunne tak probeerde vast te pakken.  

Met alle kracht die ik in mijn rechterhand had probeerde ik mijzelf staande te houden. Terwijl ik al scheldend mijn lichaam langzaam naar beneden voelde glijden hoorde ik plotseling Katie achter mij. 

‘’Bob.’’ Zei ze met een verwarde toon. ‘’Wat ben je aan het doen?’’ 

‘’Ik ga naar boven.’’ Zei ik zonder om te kijken. ‘’Maar deze kut heuvel is zo fucking glad. Volgens mij heeft die iets tegen mij.’’ 

Terwijl ik mijzelf staande hield voelde ik plotseling de warmte van Katie’s hand op mijn rug. 

‘’Schat.’’ Zuchtte ze uit terwijl ik mezelf omhoog probeerde te werken. ‘’Je bent dronken, hè?’’ 

Stellig en zonder haar aan te kijken zei ik: ‘’Dat valt mee. Het werkt meer als emotioneel glijmiddel.’’ 

‘’Glijmiddel voor wat?’’ 

‘’Voor dit.’’ Zuchtte ik uit. ‘’Het maakt het allemaal wat makkelijker.’’ 

Plotseling pakte Katie ruw mijn hand waarin ik de whiskyfles had vast en trok mij naar haar toe. Door haar onverwachte kracht gleed ik onhandig een stukje naar beneden. De plotselinge verplaatsing deed de fles schokken waardoor een scheut whisky op haar broek terecht kwam. 

‘’Dat…’’ zei ik terwijl ik mijzelf herpositioneerde. ‘’Was niet bepaald nodig.’’ 

‘’Waar ben je mee bezig, Bob!?’’ zei ze ditmaal zonder haar bezorgdheid nog langer te camoufleren. 

‘’Dat vroeg je net ook al.’’ 

Ze legde haar hand op mijn wang. Ik keek in haar ogen en pas toen realiseerde ik me dat er tranen klaarstonden om te marcheren. 

‘’Ik bedoel, waarom drink je nu?’’ 

‘’Dat was nogal ons ding, Katie. Alcohol was het dikke stuk touw wat mij en Damian bij elkaar bracht, hield en zal houden.’’ 

‘’Een touw?’’ 

‘’Lijm, verbinding, connectie. Hoe je het wilt noemen. Je snapt mijn punt.’’ 

Rustig streelde ze met haar wijsvinger over mijn wang, terwijl er langzaam een traan over haar eigen wang gleed. 

‘’We zijn Damian al verloren. Laat ons jou alsjeblieft niet ook verliezen.’’ 

‘’Ik bedoel, lieve schat, ik plan niet om binnenkort ook het loodje te leggen.’’ 

‘’Nee, je snapt het niet Bob. Verlies je alsjeblieft niet in alcohol. Drink jouw pijn niet weg. Damian zou dat niet willen, wij willen het niet en de toekomstige Bob wilt dat ook niet.’’ 

‘’Je bent de tweede persoon die me dit vandaag al zegt.’’ Zucht ik uit. ‘’’Soort van, in ieder geval.’’ In de eigenwijze houding waarin ik mijzelf bevond zette ik uitdrukkelijk de whiskyfles opnieuw tegen mijn lippen en nam een slok.  

Terwijl ik de whisky doorslikte, keek ik Katie aan. 

‘’Maar weet je wat het grappige is.’’  

‘’Wat?’’ 

‘’Iedereen maakt zich plotseling zorgen om mij, dat dit mij op het verkeerde pad gaat brengen. Misschien omdat ik impulsief ben, of omdat ik net iets teveel van het spraakwater houdt maar ik denk dat het beter is dat jullie voor jezelf uitkijken. Het komt goed met mij, oké?’’ 

Weifelend keek ik Katie aan. Ik wist direct na het uitspreken van deze woorden dat ze schade zouden aanrichtte in de relatie tussen mij en Katie. Maar op dat moment was het te laat om het te veranderen. Ik kon enkel nog maar meegaan met mijzelf.  

Wachtende op Katie’s reactie, in de hoop dat ze mij niet in de genitaliën zou trappen.  

En daar was de reactie uiteindelijk. 

Katie gooide met een zucht haar handen omhoog. 

‘’Wat jij wilt, Bob. Ik denk dat iedereen er op zijn eigen manier mee omgaat, dus doe wat goed voelt. Maar kom morgen niet aankloppen met spijt als je een kater hebt. Ik heb je gewaarschuwd.’’ 

Daarna draaide ze zich om en ging terug naar de rest. 

Waarna ik de groep mijn rug toekeerde. 

En alleen eindelijk die fucking heuvel op liep. 

Vorige post Volgende post