Heb je 7.28 nog niet gelezen? Geen zorgen, deze vind je hier.
Layana schepte met de lepel een kleine beetje van de bruine vloeistof mijn mond in. In mijn ooghoek zag ik Katie leeg voor zich uit te staren maar mijn ogen bleven gefixeerd op Damian, die met de helft van zijn gezicht aan het lachen was. Hij schudde, bijna grappend, met zijn hoofd en zei mijn naam. ‘’Bobje, Bobje, Bobje toch.’’ Hij hief zijn handen in de lucht, nam een pauze en zei: ‘’Daar zijn we weer.’’
Zijn handgebaren waren soepel en vloeide theatraal in elkaar over. ‘’Wat moet ik toch doen om te voorkomen dat je in jouw eigen hoofd ontsnapt.’’ Het was pas toen dat het me opviel dat een van zijn ogen ook een grijze, doffe kleur had. ‘’Je weet toch zo goed, oh zo goed, beste Bob, dat jouw hoofd geen fijne plek is om te zijn. Hoe vaak ga jij jouzelf nog angst inbrengen in de wereld van jouw verknipte fictieve gedachtes?’’ Zijn toon kreeg langzaam een geïrriteerde intonatie. ‘’Wat moet ik doen, Bob!’’ Hij sloeg met een vuist op de tafel. Er klonk voor eventjes gerommel. De kamer schudde, maar ik was de enige die dat opviel. ‘’Wat moet ik doen om ervoor te zorgen dat je naar mij luistert!’’
De smaak van de whisky en de roest bleef door Layana constant door mijn mond zwerven. Damian nam een pauze. Dacht even na en de halve lach op zijn gezicht werd groter. Oh zo groot. Hij wees me met een vinger aan. ‘’Ik weet precies wat ik moet doen!’’ Hij stond op, zijn stoel schoof naar achter wat een diep, irriterend krassend geluid veroorzaakte. ‘’Snap je niet…’’ Hij draaide zijn rug naar mij toe. ‘’Begrijp je niet, dat dit jouw realiteit is?’’. Ook de achterkant van zijn haar was voor de helft felgekleurd, enkel op de lijn die zijn normale rode kleur en de felle paarse haren van elkaar scheiden zat een dieprood, bloederig litteken. ‘’Je kan alles in jouw leven proberen te veranderen…’’ Het geklik van een aansteker klonk, een pufje rook begon boven zijn schouder te dwarrelen en met een energieke, plotselinge draai keerde hij zijn gezicht weer naar mij toe. Een sigaret balanceerde tussen zijn lippen en met een grotere grijns keek hij mij weer aan. ‘’Maar dit is het, mijn beste jongen. Dit is het.’’ Een deel van zijn haar brandde, als het hout van een kampvuur dat zijn einde naderde. ‘’Je probeert de chaos te ontsnappen, toevlucht te zoeken in de rationaliteit.’’ Er klonk een sarcastische lach. ‘’Ik heb zelfs vernomen dat je toevlucht probeert te zoeken in een baan, een toekomst.’’ Opnieuw hief hij zijn vinger naar mij. ‘’En, het grappigste van alles, je hebt weer een overhemd gedragen, maar kijk waar het je heeft gebracht.’’ Hij strekte zijn armen uit, zwierf met zijn ogen door de kamer en keek me weer strak aan. ‘’Home sweet fucking home, in het oog van jouw eigen verknipte in whisky verdrinkende brein.’’
Hij knipte met zijn vingers. ‘’Mijn beste, beeldschone Layana, wil je die jongen nog eens even voeden. Hij heeft het nodig.’’ Zonder enig geluid proefde ik opnieuw de whisky in mijn mond, gepaard met een roestige doffe smaak.
‘’Het leven is een circus, Bob. Een groot fucking absurd circus. Maar de keuze is aan jou om te kiezen wat je ermee gaat doen. Je kan… jouzelf tot dood consumeren, een hypotheek aangaan, een stropdas dragen in de hoop dat je het circus weet te temmen.’’ Zijn gezicht keek nep verdrietig. Zijn rode lippenstift bewoog met het neervallen van zijn lippen mee. ‘’Maar dat gaan we niet doen toch?’’ Waarna de halve lach weer terug op zijn gezicht werd geprojecteerd. ‘’Wat we wel gaan doen, Bob. Kan je het raden? Weet je wat we gaan doen?’’
Het bleef stil aan mijn kant.
‘’Goedzo! Dat is de jongen die ik ken, die ik liefheb en minacht. Omarm de absurditeit, omarm de irrationaliteit, omarm de vrouwen met baarden en de dansende beren!’’ Zijn lichaamstaal kreeg een dosis van energie. Damian zijn ledematen bewogen ongecontroleerd. Hij begon te dansen. Pakte Katie bij haar hand, hief haar omhoog terwijl hij een schaterende lach uitliet. Katie bewoog niet. Haar lichaam bewoog enkel als Damian haar ledematen beheerste. ‘’Dans, Bob. Dans in de chaos!’’ schreeuwde hij al bewegend uit. ‘’Wees een met de chaos, stel je vogels voor die Sweet Child of Mine fluiten, handgranaten die confetti rondblazen en clowns die je beste vrienden zijn! Er is geen ontsnappen meer aan, sweet child of mine. Je bent geen uitverkorene zoon, je zal nooit rust vinden want rust bestaat niet en het mooiste van alles, dat beeld wat je probeert na te leven, het zal jouw einde worden. Dus dans Bob! Omarm de chaos, want jij bent de chaos. Accepteer de absurditeit en sluit je aan bij het circus.’’ Hij stopte een seconde met dansen, keek me weer aan. ‘’Want we kunnen verknipte zieltjes als jou wel gebruiken.’’ En voordat ik het wist pakte hij Katie’s hand weer vast en begon zijn extatische dans weer voort te zetten. ‘’Onthoudt dit, Bob. Uiteindelijk is de vraag alleen maar hoe goed jij de grap wil laten werken. Laat dit een les zijn. Jongleer met jouw lot. Wees de dorpsgek, de wereld lacht je misschien uit maar weet je weet jij zal hebben? Euforie, mijn jongen. Euforie!’’
Foto door: Troy Freyee