Damian keek mij met een donkere lach aan. Ik zag in zijn ogen dat hij een hele speech in zijn hoofd had, woorden zo scherp dat ze mij pijn zouden doen. En het ergste van alles was, dat ik kon zien dat hij ervan genoot. Misschien was het de cocaïne of misschien was hij volledig opgegaan in de waanzin, maar hij was niet meer de Damian die ik kende.
Hij liep opnieuw terug naar de koffietafel, nam nog een lijn en pakte het pistool op.
“Dit zijn zulke machtige dingen, Bob”, observeerde hij terwijl hij naar mij terugliep. “Één kleine beweging, één simpele buiging van jouw vingers en je kan bepalen wie er leeft of sterft.” Hij bewoog het pistool en bekeek het van alle kanten. “Één beweging.”, voegde hij verbaasd toe. Voor enkele seconden was hij stil, totdat hij plotseling omhoogkeek en met dezelfde duistere lach intens oogcontact met mij maakte.
“Maar daar weet jij alles van af, he. Leven en dood.”
Hij legde het pistool naast mij neer en ging voor mijn gezicht door zijn knieën.
“Ooh, Bobje toch. Wat heb je toch in een korte tijd veel kennisgemaakt met de dood. Ik, de zelfmoord. Je moet je zeker machteloos hebben gevoeld. Vraag jij je wel eens af of je de uitkomst had kunnen veranderen? Fantaseer jij wel eens dat, als je misschien iets oplettender was geweest, diegene wellicht geen zelfmoord had gepleegd? Herinner mij, Bob. Was het nou een jongen of een meisje wiens dood je hebt gezien?”
Gefixeerd staarde hij naar mij, alsof hij mijn reactie probeerde te peilen, maar nog steeds kon ik niet bewegen en spreken.
“Tuurlijk weet je dat niet!” schreeuwde hij lachend uit. “Alsof de almachtige Bob een keer aandacht aan andere mensen zou geven, alsof jij ooit jouw kop uit je reet zou halen! Denk je nog wel eens aan die persoon? Niet zoveel hè? Iemand heeft zich voor jouw neus gedood maar toch blijf jij vastzitten in jouw eigen egocentrische gevangenis.”
Ondertussen ging de vinylplaat over naar het nummer Dazed and confused. Direct kwam er een omineuze sfeer in de kamer.
“Je voelde je zeker ook schuldig toen je mij zag sterven, toen de machines eindelijk mijn laatste hartslag àankondigden.” riep Damian met een sarcastische toon. “Ben je bang dat er nog iemand sterft? Katie misschien? Vrees je niet diep van binnen dat jij wellicht haar zo gek gaat maken dat ze misschien ook zelfmoord pleegt, Bob? Ooh, dat zou pas een verhaal zijn! Dan heb je nog meer bloed aan jouw handen, mijn beste jongen. Stel je haar uitvaart eens voor. Op de mijne droeg jij de kroon als mijn beste vriend al, maar stel je voor als jij de krans van haar vriendje krijgt toegereikt. Daar zou je van genieten, hè?’’
Damian staarde mij lachend aan en ik probeerde met al mijn kracht te bewegen. Ik probeerde me te verzetten. Ik wilde tegen hem schreeuwen dat hij het helemaal verkeerd had. Dat ik van haar hield. Dat ik van hem hield. Dat ik er alles voor zou doen om hen te beschermen. Uiteindelijk bewoog ik ook. Maar in plaats van dat ik sprak, of opstond, pakte ik met mijn hand de whiskyfles en nam een grote slok.
Dit leek Damian vermakelijk te vinden.
“Ha!” riep hij uit. “Je kan bewegen! Wel typisch van je, Bob. Dat je direct grijpt naar de fles. Je had zoveel opties, zoveel mogelijkheden, om mijn constateringen te ontkrachten. Maar wat doe jij? Je grijpt naar de fles.”
Hij pakte de fles uit mijn handen, nam zelf een grote slok en zette hem terug in mijn arm.
“Je hebt tegen Kyra gezegd dat je haar zou beschermen. Haar zou helpen. Dat waardeer ik Bob, echt waar. Alleen weten we allebei dat je haar niet kan beschermen van het gevaar als je zelf het gevaar bent. Denk je nou echt dat je een goede jongen bent? Je leeft in chaos, Denk je niet dat jouw chaos Kyra wellicht ook een vroeg graf in zal leiden, net zoals dat bij mij is gebeurd, Bobje? Denk je echt dat je mensen hun leven kan verbeteren?”
Hij wachtte op mijn antwoord, maar toen hij zich realiseerde dat ik nog steeds niet kon spreken voegde hij snel toe: “Tuurlijk denk je dat! Je bent de meest geïllusioneerde persoon die ik ken, Bob. Maar daarvoor ben ik hier nu, als een vriend ga ik je verder helpen! Ik laat je zien hoe jouw leven echt in elkaar zit. Ik houd de spiegel van jouw eigen chaos voor jouw gezicht!”
Terwijl de vocals van het nummer begonnen, schoot Damian omhoog en schreeuwde: “Ooh, deze shit, Bob!” en begon mee te zingen met een onheilspellende melancholische toon:
‘’ Been dazed and confused for so long it’s not true
Wanted a woman, never bargained for you
Lots of people talk and few of them know’’