Wie zijn wij?

Photo by Atischa Paulson

Scroll this

Als je mijn teksten leest, als je door de regels heen kijkt moet het geen verrassing zijn dat ik worstel met mijn identiteit. Niet zozeer wie ik ben in de wereld, maar wie ik ben voor mezelf. Het in de spiegel kijken en erachter komen wat er in mijn ware aard zit en de vraag of er überhaupt iets in mijn aard zit.

Identiteit. Het is een vreemd iets. Wij mensen zijn als enige organisme gedoemd met de vloek en de gift van dit fenomeen. We zijn ons bewust van onszelf, misschien in sommige vlakken te bewust van onszelf. Want wat betekent het om jouw identiteit gevonden te hebben? Om in de spiegel te kijken en te kunnen zeggen: ‘’Dit ben ik.’’.

Soms voelt het alsof ik niet per se mijn identiteit zoek maar een deel van mijzelf. Het laatste puzzelstukje van mijn bestaan. Maar tegelijkertijd voelt het ook als een façade, want wat maakt het uit als ik eenmaal precies
weet wie ik ben? Mijn leven gaat niet veranderen, de wereld ook niet en mijn gewoontes zullen ook zeker
niet als sneeuw voor de zon verdwijnen. Maar toch hongert er deze behoefte in mij naar dat laatste
puzzelstukje, naar een verklaring, naar een antwoord op deze oneindige vraag over wie ik ben.

Maar misschien ben ik juist de stilte die om het antwoord heen cirkelt. Jij misschien ook. Wellicht zijn
wij niet het antwoord op de vraag, maar is onze identiteit de vraag zelf. Snap je hem nog? Ergens lijkt het erop dat onze identiteit voor altijd een vraag moet blijven, een onbereikbaar puntje op de horizon van ons bestaan. Zowel een vloek als een gift om nooit precies te weten wie wij in onze essentie zijn. Een puzzel gecreëerd om incompleet te zijn.

In mijn leven heb ik periode gehad, een eureka moment waarbij ik mijn vinger opstak en schreeuwde: ‘’Aha, dit
ben ik!’’
maar zodra de tijd over de conclusie heen passeerde vervaagde daarbij ook het antwoord. Dan was ik weer terug bij af zodat de cyclus zich weer vanaf voor af aan kon afspelen.

Maar naarmate ik ouder word vraag ik mijzelf af of er een antwoord op de vraag nodig is. Want tegelijkertijd voelt het precies weten wie je bent belemmerend, alsof je een voorgeschreven karakter bent die opgesloten zit in de kaders van wie jij jou noemt. Er zit iets moois in de gedachte dat je nooit precies weet wie je bent, iets
mysterieus, maar tegelijkertijd brengt het mij een gevoel van incompleetheid, dat missende puzzelstukje.

Als kind haatte ik lezen, ik schreef niet en vermeed elke vorm van kunst en literatuur. Dat was een deel van
wie ik was. Maar nu, een decennia later heb ik deze obsessie met schrijven en literatuur die ik nooit aan had zien komen. Dat is wie ik nu ben, althans een deel. Maar in de aankomende tien jaar kan die obsessie ook weer helemaal uitgedoofd zijn of verplaatst worden door iets anders, en dat is wie ik dan op dat moment
ben. Kortom, er is geen identiteit die resistent is tegen de tijd.

En gek genoeg ben ik daar blij om. Het maakt mij dynamisch en divers, het maakt het leven interessanter en onvoorspelbaar en mijn acties impulsief. Vooral nu. In de bloei van de individualisme en het vervagen van
religie ligt onze identiteit steeds verder in onze handen. We krijgen de touwtjes in handen om zelf te concluderen wie wij zijn. Er is geen God meer die je verteld hoe of wat je moet zijn, althans voor mij. Er is geen handboek, geen IKEA stappenplan, geen standaardprocedure.

Dit maakt ons vrij maar tegelijkertijd krijgen we ook steeds meer de druk van de verantwoordelijkheid van ons bestaan. We zullen de artiesten moeten zijn van onze eigen levens. De schilders, die kleur geven, de poëten die het romantiseren en de dansers, die de euforie erin brengen. Jij bent zelf dat lege canvas en je
moet er aandacht aan blijven besteden. Creëren en vernietigen, creëren en vernietigen, creëren en
vernietigen. Dat wordt mijn mantra en ik hoop dat het ook de jouwe wordt.

Dus de volgende keer als jij jouzelf afvraagt wie jij bent, haal jouw schouders op en mompel: ‘’Fuck it.’’. Want het enige dat telt is dat jij bent, wat je bent, wie je bent dat maakt niet uit. Je bent. Je bestaat. Je leeft en
je verandert.

Dat is wie we allemaal zijn en tegelijkertijd is de manier waarop jij het doet, uniek. We zijn allemaal hetzelfde
omdat we anders zijn en zijn anders omdat we hetzelfde zijn.


Sporadisch schrijf ik essays. Althans, in hoeverre je het essays kan noemen. Meer teksten over onderwerpen waarmee ik worstel. Over identiteit bijvoorbeeld, over het niets en over middelengebruik.

Foto door: Atisha Paulson