8.43 nog niet gelezen? Geen zorgen, die vind je hier
Nieuw tot het verhaal? Begin dan bij 1.1.
Er hing een rookwolk in het appartementje, gepaard met een geur van een gefaalde poging van goed bedoelde intenties. Malou zat op haar giftig groenige plastic Ikea stoeltje met een bord van half aangebakken eieren voor zich. Met verveling speelde ze met haar vork en pureerde het onsmakelijk ontbijt wat ik voor haar had gemaakt. Om de minuut slaakte ze een zucht, staarde ze uit het raam in om hoop om maar iets te zien wat haar dat kleine stukje vermakelijkheid zou geven, waar ze zo hard naar snakte.
Maar dat kreeg ze niet.
In plaats daarvan zag ze mij in de keuken staan met opgestroopte mouwen, een sigaret tussen mijn lippen, een natte theedoek over mijn linker schouder, een schuurspons in mijn rechterhand en Malou´s antiaanbaklaag koekenpan, die schijnbaar niet helemaal werkt zoals die zou moeten werken in mijn linker hand, terwijl ik met veel kracht en geweld probeerde de resterende stukken ei te verwijderen.
Er leek die ochtend geen emotie in haar zitten.
Enkel maar futloosheid.
Ze snauwde niet naar mij. Maakte mij niet belachelijk. Er was geen sarcastisch lachje en geen opmerkingen over hoe ik haar dierbare pan had besmet met mijn imperfecties. Ze begon zelfs niet over het feit dat er een sigaret tussen mijn lippen hing. Er was iets mis.
Ik tikte de sigaret af in het afwaswater. Draaide me om en liet de pan zinken in de gootsteen in de hoop dat het probleem zichzelf zou oplossen.
‘’Malou.’’ Zei ik, maar met haar kin verstopt in de palm van haar rechterhand en haar ogen die uit het minuscule raampje aan het staren was van haar plekje in Amsterdam-West.
Oh.
Wat ging er toch om in haar gedachtes? Met welke gevoelens worstelde ze op dat moment? Was het de leegte? Die verdomde eeuwige leegte die je langzaam van binnen wist op te slokken, was dat het? Of was het toch iets anders? Was het iets banaals? Haalde ik allerlei complexe theorie in mijn hoofd om er uiteindelijk achter te komen dat het over iets kleins ging?
Dat kon niet. Doorgaans was ze levendig, actief en een boegbeeld van zelfvertrouwen, maar op dat moment leek ze er helemaal niet meer te zijn.
´´Malou!´´ zei ik ditmaal harder, maar alsnog kreeg ik geen reactie. Ik liep naar het tafeltje toe. ´´Je hebt mijn kunstwerk nog niet opgegeten, dit is de grootste belediging voor een chef zoals ik.´´ Ik wist hiermee haar aandacht te krijgen. Haar duffe ogen keken mij aan, maar er verscheen geen tegenreactie, geen lach, geen enkele vorm van enige vermaak of irritatie. In plaats daarvan schoof ze het bord weg en zuchtte uit: ‘’Geen honger.’’ stond op en nam plaats op haar bank.
Eenmaal op de bank begon ze opnieuw voor zich uit te staren naar het zwarte TV scherm. Ik bleef zitten, wreef door mijn gezicht en zei: ‘’Gaat alles goed?’’ maar ik kreeg geen reactie. ‘’MALOU!’’ schreeuwde ik uit. Ik hoorde mijn stem galmen door de kleine ruimte maar ook dat leek haar niet wakker te schudden van haar dufheid.
Met irritatie schoof ik mijn stoel naar achter, liep naar de bank toe en ging door mijn knieën om oogcontact met haar te maken.
‘’Spreek gewoon, in plaats van dit gedrag te vertonen.’’ Ik pakte haar hand vast maar deze trok ze snel weg om vervolgens verder in haarzelf te duiken. Voor de komende twintig minuten probeerde ik van alles. Ik sprak tegen haar. Werd geïrriteerd. Daarna kreeg ik medelijden om vervolgens tegen haar te snauwen dat ze normaal moest doen, maar het voelde alsof ik tegen een geest sprak. Een verschijning van een persoon dat ik dacht te kennen maar die plotseling gedurende de nacht verdwenen is en alleen de lege huls, van wat ze ooit was, was achtergebleven.
Uiteindelijk gaf ik het op. Ik zette de TV aan, zette een aflevering van Mr. Robot op om een reactie uit te lokken, maar ook daar gaf ze geen kick op. Dus ik keek wat ik wilde. In stilte terwijl dat gevoel weer terug in mijn maag kwam. Dat gevoel van machteloosheid. Dat idee dat er iets mis was en dat het enige wat ik kon doen was toekijken en hopen dat het allemaal vanzelf weer over zou gaan.
Maar dat gebeurde niet.
Een aflevering werd al snel twee afleveringen.
De dag verstreek en Malou leek niet te verroeren. Het enige geluid wat ze wist te produceren was een sporadische diepe zucht.
Het begon te knagen. Ik gooide mijn hoofd naar achteren en zei in een onderhandelende en smekende toon: ‘’Neem me gewoon even mee met wat er aan de hand is. Dan kan ik me even een lul voelen en kunnen we het vervolgens achter ons laten.’’ Uit frustratie stak ik nog een sigaret op. Het was weer stil terwijl de TV doorratelde met zijn entertainment waarna ik kort daarna een gesnik begon te horen.
Ik zag tranen over Malou’s wang glijden. Ik schoot op, hurkte voor haar en legde mijn hand op haar gezicht. ‘’Wat is er aan de hand?’’ Plotseling gingen haar ogen open en schreeuwde: ‘’Ga weg!’’. Ik schrok, viel naar achteren van het plotselinge geluid waarna Malou het bleef herhalen: ‘’Ga weg! Ga weg! Ga weg!’’
‘’Wat is er mis met jou!?’’ schreeuwde ik terug, waarna ik de bekende woorden: ‘’Ga weg!’’ weer als antwoord kreeg.
Ik zag haar daar liggen. Doordrenkt in haar eigen tranen. Haar ogen waren verdwenen en in plaats daarvan zaten er doffe, emotieloze pupillen. Ze hetzelfde bleef schreeuwen. ‘’Ga weg! Ga weg! Ga weg!’’ maar ze verroerde haar lichaam niet.
Ik kon niets anders doen dan mijn spullen pakken, een laatste keer naar haar kijken en met een rotgevoel de deur achter mij dichttrekken.
Geduld, doe rustig. 8.45 komt snel online.
Ontvang elk verhaal elke week via What’s App met een losstaande tekst. Gebruik deze link om je aan te melden.
Wil je in de tussentijd meer lezen? Check dan Kyra’s Adventures, een van de essays die ik onlangs heb gepubliceerd of lees het eerste deel van La speranza è l’ultima a morire. Liever geen verhaal, check dan het archief Losse Woorden of luister de playlist die ik speciaal voor Bob’s Adventures heb opgesteld.
Foto door: Troy Freyee