8.14 nog niet gelezen? Geen zorgen, die vind je hier

Nieuw tot het verhaal? Begin dan bij 1.1.

‘’Zo gaat het niet, Bob.’’ Zei ze met een emotieloze stem. ‘”Dat is niet hoe het werkt.’’ Voegde ze eraan toe toen ze zag dat mijn irritatie niet bezweek. Ik ging weer zitten, zuchtte en gooide mijn hoofd naar achteren. ‘’Waarom kan iets niet één keer makkelijk zijn?’’

‘’Had je dat gehoopt?’’

Er klonk een cynische lach uit mij. ‘’Weer die fucking vragen.’’

Dat maakte haar eventjes stil. Ze speelde niet eens met haar pen. ‘’Sorry.’’ Zei ik enigszins gemeend. ‘’Ik ben er gewoon moe van.’’ Iets in mij voelde aan dat ze wilde gaan spreken. In een woeste vlaag gooide ik mijn hoofd weer recht en wees met een vinger naar haar. ‘’Stel alsjeblieft niet opnieuw een vraag.’’

Ditmaal kwam er bij haar enige irritatie. ‘’Jawel.’’ Zei ze. ‘’En ik wil je verzoeken om deze vraag wel te beantwoorden. Daarna zullen er geen vragen meer komen, als je wilt.’’

Ik stemde in. ‘’Oké.’’ En gooide mijn handen in de lucht. ‘’Laat hem maar komen.’’

‘’’Waarom ben je hier?’’ Opnieuw balanceerde de pen tussen haar vragende vingers. Ze had zich gehergroepeerd en haar ogen stonden opnieuw als röntgen scanners op mij gericht.

Ik kreunde, zuchtte en mompelde terwijl ik op zoek was naar de woorden.  Mijn eerste intuïtie was om de vraag te ontwijken, maar een ander zachter stemmetje in mijn hoofd schreeuwde om de eerste pagina van het boek vrij te geven. Voor een ogenblik vielen mijn ogen op een van de veel te felgekleurde stoelen waarna ik begon te praten. ‘’Als ik heel eerlijk ben. Ik wil me gewoon anders voelen. Ergens hoop ik dat er een dag komt dat ik opsta, mijzelf in de spiegel kan kijken en me niet hoef te voelen als een veredeld stuk stront.’’ Terwijl ik in mijn stoel op en neer schoof liet ik een stilte vallen. ‘’Weet je wat het is, als jij je zolang kut voelt dan vergeet je hoe het is om je niet kut te voelen. Het wordt normaal. Het wordt jouw leven. Het wordt zo een deel van wie je bent dat je niet meer weet hoe jij je moet gedragen zonder de drang om jezelf het graf in te drinken Zo erg dat wanneer er iets goeds in jouw leven gebeurt dat het eerste wat jij je afvraagt is ‘’wanneer zal het door mijn vingers glippen?’’ en het gegrafeerd kan worden in jouw herinneringen als weer nieuwe prachtige fuck up en de eindeloze vraag van wat het zou kunnen zijn. Vaak is het mijn eigen schuld, soms ook niet.’’

Opnieuw gooide ik mijn hoofd naar achteren en keek naar het plafond.

‘’Het komt erop neer…’’ Begon ik verder. Oh. Het kwam eruit. Het kwam er allemaal uit. ‘’Ik ben gewoon moe. En niet in de zin van een tijdje slecht slapen moe, maar vermoeid tot in mijn botten. Klaar met het heffen van de fles naar mijn lippen, klaar met de eindeloze sigaretten, de katers en de vraag of dit nou het leven is. Het is zo fucking vermoeiend om bijna structureel op te staan en jouzelf af te vragen wat voor gênante vertoningen je weer hebt gepresenteerd in de nacht. Maar de grap is dat je het nooit zeker weet. Ook al vertellen anderen je het. Je weet het nooit zeker. Het blijft altijd een vage droom. Een droom met gevolgen. Maar wel een droom. En zodra je nuchter bent probeer je de droom te ontrafelen. Het is een doorn in mijn gedachtes dat ik niet weet wat ik heb gedaan, wie ik ditmaal pijn heb gedaan of hoe ik mijzelf opnieuw pijn heb gedaan.’’ Er kwam een klein ironisch lachje op mijn lippen. ‘’Maar de grap is dat ik het wel blijf doen. Ook al acteer ik even dat ik de juiste weg insla. Ook al lijkt het op papier alsof ik mijn leven op orde heb, ik kom altijd terug naar dat punt. Naar die verslindende leegte en de drang om die te vullen. Om mijzelf even te vergeten, hell, om alles even te vergeten.’’ Ze legde haar pen op het bureau, vouwde haar handen ineen en ging achterover zitten. ‘’Dus doe alsjeblieft jouw magie. Vroet in mijn onderbewuste. Geef me een lobotomie, als het nodig is. Verlos me. Want voor mijn gevoel heb ik al het andere al geprobeerd.’’ Ondertussen leunde ik ook naar achter met een verlossende zucht. ‘’Daarom ben ik hier. Om te veranderen, om mijn kop eindelijk eens uit mijn anus te krijgen zodat ik iets kan hebben wat vaagjes op een leven lijkt.’’

---

Geduld, doe rustig. 8.16 kan je hier lezen

Ontvang elk verhaal elke week via What’s App met een losstaande tekst. Gebruik deze link om je aan te melden.

Wil je in de tussentijd meer lezen? Check dan Kyra’s Adventures, een van de essays die ik onlangs heb gepubliceerd of lees het eerste deel van La speranza è l’ultima a morire. Of luister de playlist die ik speciaal voor Bob’s Adventures heb opgesteld. 

Foto door: Theo Gosselin

---

Ik hoef niet jouw geld, wel jouw aandacht

Hey, als je dit leest dan weet ik dat je een van mijn favoriete volgers bent. Je gaat door, helemaal door tot het einde, tot het laatste woord van de e-mail, en dat waardeer ik. Enorm zelfs.

Ik schrijf dit niet om te bedelen. Voor al mijn werk vraag ik geen geld. Sterker nog, ik heb nog nooit een euro hiermee verdiend. Het enige wat ik van jouw vraag is jouw aandacht. 

Lees mijn werk.

Als je het tof vindt, deel het. Met jouw vrienden, misschien jouw ex of jouw oma. 

Vertel ze: ”Er is deze bizarre guy op het internet. Hij schrijft wel oké, maar volgens mij zitten er een paar draadjes bij hem los”. 

Zo help je mij en hopelijk kan ik dan op een dag van dit alles, mijn werk maken.